Чин тавбанинг самараси

Бани Исроил заминида қаттиқ қурғоқчилик бўлиб, ер устида кўкарган майса қолмади. Чорвалар озиб-тўзиб кетганидан зўрға оёқда турарди. Одамлар ҳам очликдан ўлар аҳволга келиб қолишди. Охири одамлар Мусо (алайҳиссалом) ҳузурларига келиб:
-     Эй Калимуллоҳ! Аллоҳ таолога дуо қилинг, бизга ёмғир берсин! дейишди.
Мусо (алайҳиссалом) ўринларидан турдилар. Оломон у зотга эргашиб, саҳрога йўл олди. Сочлари тўзғиган, уст-бошларини чанг қоплаган, очлик ва ташналикдан тинка-мадори қуриган қавм пайғамбар ортидан дуога қўл очди. Мусо (алайҳиссалом) дуо қилдилар:
-     Илоҳи, бизларга ёмғир бер, раҳматингни бошимиз узра соч. Эмизикли гўдакларимизга, ризқини ердан териб еювчи чорваларимизга ва қадди доим рукуга эгилган қарияларимизга раҳминг келсин... ”
Ҳамма ёмғир ёғишини кутарди. Ҳали дуо тугамасиданоқ бош устига думалаб тушиб, қалбни бир олам қувончга буркагувчи илк томчиларга раҳмат нишонасига интиқ эди. Аммо осмон яна ҳам чарақлаб кетди. Қуёш аввалгидан ҳам қаттиқроқ қиздира бошлади.
Мусо (алайҳиссалом)тинмай:
-     Илоҳи, бизларга ёмғир бер, деб илтижо қиларканлар, ваҳий келди:
-     Ораларингизда қирқ йилдан бери Менга исён қилаётган бир осий банда бўлса, сизларга нега ёмғир берай! Ўша осий сабаб ёмғирсиз қолгансиз. Одамларга айт, у орангиздан чиқиб кетсин.
Мусо (алайҳиссалом) ғазаб билан қавмга ўгирилиб, бундай дедилар:
-     Эй қирқ йилдан бери Аллоҳ таолога исён қилаётган осий банда! Бизнинг орамиздан чиқ! То орамизда экансан, ёмғир ёғмайди!
У осий киши қўрқув билан ўнг томонга қаради, ҳеч ким чиқмади. Чап томонга қаради, ҳеч ким қимирламади. Кетиши талаб қилинаётган одам ўзи эканини билди ва ичида бундай деди: “Агар ҳозир бу ердан чиқсам, халойиқ олдида шарманда бўламан. Чиқиб кетмасам, мен туфайли ҳамма ёмғирдан маҳрум қилинади...” Унинг қалби ўртаниб кетди, кўзларига дувиллаб ёш келди. Ҳеч қачон бундай ҳолга тушмаган эди. Чинакамига афсус-надомат чекиб, бошини кийимлари орасига тиқиб олди. Шу ҳолатида ожизона пичирлади: “Илоҳи, Сенга қирқ йил исён қилдим, Сен қирқ йилдан бери мени шарманда этмай, айбимни одамлардан яширдинг. Менга муҳлат бердинг. Хатоларимни англадим, гуноҳларимни кечир, тавбамни қабул эт...”.
У ўраниб олганича йиғлар, Аллоҳ таолога тавба-тазарру қилар, илтижо этар эди.
Кўп ўтмай осмонда қуюқ булут пайдо бўлди ва мешнинг оғзидан тушаётган сувдай шаррос ёмғир ёға бошлади.
Бу ҳолдан ажабланган Мусо (алайҳиссалом) Аллоҳ таолога илтижо қилдилар:
-     Раббим, Сен бизларга ёмғир бердинг. Ҳолбуки, орамиздан ҳеч ким чиқиб кетмади?!
Шунда Аллоҳ таолодан ваҳий келди:
-     Эй Мусо, сизларни ким туфайли ёмғирдан маҳрум қилган бўлсам, ўша туфайли ёмғир бердим!
Мусо (алайҳиссалом):
-     Эй Раббим, менга ўша итоатли бандангни кўрсат, дедилар.
Аллоҳ таоло ваҳий юборди:
-     Бандамни Менга осийлик қилган ҳолида ҳаммадан яширган эдим, энди итоатли бўлганида уни шарманда қилайми?!

Bani Isroil zaminida qattiq qurg‘oqchilik bo‘lib, yer ustida ko‘kargan maysa qolmadi. Chorvalar ozib-to‘zib ketganidan zo‘rg‘a oyoqda turardi. Odamlar ham ochlikdan o‘lar ahvolga kelib qolishdi. Oxiri odamlar Muso (alayhissalom) huzurlariga kelib:
-     Ey Kalimulloh! Alloh taologa duo qiling, bizga yomg‘ir bersin! deyishdi.
Muso (alayhissalom) o‘rinlaridan turdilar. Olomon u zotga ergashib, sahroga yo‘l oldi. Sochlari to‘zg‘igan, ust-boshlarini chang qoplagan, ochlik va tashnalikdan tinka-madori qurigan qavm payg‘ambar ortidan duoga qo‘l ochdi. Muso (alayhissalom) duo qildilar:
-     Ilohi, bizlarga yomg‘ir ber, rahmatingni boshimiz uzra soch. Emizikli go‘daklarimizga, rizqini yerdan terib yeyuvchi chorvalarimizga va qaddi doim rukuga egilgan qariyalarimizga rahming kelsin... ”
Hamma yomg‘ir yog‘ishini kutardi. Hali duo tugamasidanoq bosh ustiga dumalab tushib, qalbni bir olam quvonchga burkaguvchi ilk tomchilarga rahmat nishonasiga intiq edi. Ammo osmon yana ham charaqlab ketdi. Quyosh avvalgidan ham qattiqroq qizdira boshladi.
Muso (alayhissalom)tinmay:
-     Ilohi, bizlarga yomg‘ir ber, deb iltijo qilarkanlar, vahiy keldi:
-     Oralaringizda qirq yildan beri Menga isyon qilayotgan bir osiy banda bo‘lsa, sizlarga nega yomg‘ir beray! O‘sha osiy sabab yomg‘irsiz qolgansiz. Odamlarga ayt, u orangizdan chiqib ketsin.
Muso (alayhissalom) g‘azab bilan qavmga o‘girilib, bunday dedilar:
-     Ey qirq yildan beri Alloh taologa isyon qilayotgan osiy banda! Bizning oramizdan chiq! To oramizda ekansan, yomg‘ir yog‘maydi!
U osiy kishi qo‘rquv bilan o‘ng tomonga qaradi, hech kim chiqmadi. Chap tomonga qaradi, hech kim qimirlamadi. Ketishi talab qilinayotgan odam o‘zi ekanini bildi va ichida bunday dedi: “Agar hozir bu yerdan chiqsam, xaloyiq oldida sharmanda bo‘laman. Chiqib ketmasam, men tufayli hamma yomg‘irdan mahrum qilinadi...” Uning qalbi o‘rtanib ketdi, ko‘zlariga duvillab yosh keldi. Hech qachon bunday holga tushmagan edi. Chinakamiga afsus-nadomat chekib, boshini kiyimlari orasiga tiqib oldi. Shu holatida ojizona pichirladi: “Ilohi, Senga qirq yil isyon qildim, Sen qirq yildan beri meni sharmanda etmay, aybimni odamlardan yashirding. Menga muhlat berding. Xatolarimni angladim, gunohlarimni kechir, tavbamni qabul et...”.
U o‘ranib olganicha yig‘lar, Alloh taologa tavba-tazarru qilar, iltijo etar edi.
Ko‘p o‘tmay osmonda quyuq bulut paydo bo‘ldi va meshning og‘zidan tushayotgan suvday sharros yomg‘ir yog‘a boshladi.
Bu holdan ajablangan Muso (alayhissalom) Alloh taologa iltijo qildilar:
-     Rabbim, Sen bizlarga yomg‘ir berding. Holbuki, oramizdan hech kim chiqib ketmadi?!
Shunda Alloh taolodan vahiy keldi:
-     Ey Muso, sizlarni kim tufayli yomg‘irdan mahrum qilgan bo‘lsam, o‘sha tufayli yomg‘ir berdim!
Muso (alayhissalom):
-     Ey Rabbim, menga o‘sha itoatli bandangni ko‘rsat, dedilar.
Alloh taolo vahiy yubordi:
-     Bandamni Menga osiylik qilgan holida hammadan yashirgan edim, endi itoatli bo‘lganida uni sharmanda qilaymi?!

• Олдинги
• Кейинги