Чув тушган уста

Рукн: Ибрат Чоп этилган: 22.08.2015

У чиндан ҳам ўз ишининг устаси эди. Аммо оиласи катталашиб, эҳтиёжи ортиб боргани касбини ўзгартириши кераклигини ўйлаб қолди. Ишлаб турган жойидан бўшаса, қўлига каттагина пул тегади, бирор бошқа нарса бошлаши мумкин. Шуларни ўйлаб, ёши катта бўлиб қолгани, энди уй қуриш оғир келишини айтиб, ишдан бўшамоқчилигини билдирганида бошлиғи бир шарт билан рози бўлди: «Менга кетишингиздан аввал яна бир яхшилик қиласиз – мана шу режага асосан уй қуриб берасиз».

«Майли», деди уста ва ишга киришди. Аммо, қанча уринмасин, олдингилари сингари шавқ, меҳр билан ишлолмади. Бошқа пайт бўлса энг сифатли маҳсулотлардан фойдаланган бўларди, бироқ... Хуллас, «Мендан кетгунча, эгасига етгунча» қабилида қуриб, битказди уйни.

Бошлиқ уйни кўргани келди ва қўлидаги калитни тут­қазди: «Бу уй сизга мендан ҳадя!» Уста қотиб қолди. Нима қилиб қўйди? Кошки уй ўзиники бўлишини билганидайди... шундай қурармиди?!

Қиссадан ҳисса. Биз ҳам шундай – кунма-кун ҳаётимизни қуриб борамиз. Аксарият пайтлар, қодир бўлиб, қувватимиз етгани ҳолда, амалларимизда ҳафсаласизлик қиламиз. Кейин эса қурган уйимизда ўзимиз яшашимизни билгач, пушаймон чекамиз. Ортга қайтишнинг имкони бўлсайди, асло бундай қилмасдик. Аммо, энг ёмони, орқага йўл йўқлигидир.

Демак, ҳар биримиз устамиз. Ҳар куни бир мих қоқамиз, бир девор тиклаймиз. Бугун қилаётган иш-ҳаракатларимиз, танловларимиз билан ўзимиз учун уй тиклаб борамиз. Яхши уйда яшашни истасак, ҳар қадамда диққатли бўлишга мажбурмиз.

Асло ситам кўрмагандек севинг!

Пулга эҳтиёжингиз йўқдек ишланг!

“Ирфон” тақвимининг 2012 йил 3-сонидан олинди.

* * *

U chindan ham o‘z ishining ustasi edi. Ammo oilasi kattalashib, ehtiyoji ortib borgani kasbini o‘zgartirishi kerakligini o‘ylab qoldi. Ishlab turgan joyidan bo‘shasa, qo‘liga kattagina pul tegadi, biror boshqa narsa boshlashi mumkin. Shularni o‘ylab, yoshi katta bo‘lib qolgani, endi uy qurish og‘ir kelishini aytib, ishdan bo‘shamoqchiligini bildirganida boshlig‘i bir shart bilan rozi bo‘ldi: «Menga ketishingizdan avval yana bir yaxshilik qilasiz – mana shu rejaga asosan uy qurib berasiz».

«Mayli», dedi usta va ishga kirishdi. Ammo, qancha urinmasin, oldingilari singari shavq, mehr bilan ishlolmadi. Boshqa payt bo‘lsa eng sifatli mahsulotlardan foydalangan bo‘lardi, biroq... Xullas, «Mendan ketguncha, egasiga yetguncha» qabilida qurib, bitkazdi uyni.

Boshliq uyni ko‘rgani keldi va qo‘lidagi kalitni tut­qazdi: «Bu uy sizga mendan hadya!» Usta qotib qoldi. Nima qilib qo‘ydi? Koshki uy o‘ziniki bo‘lishini bilganidaydi... shunday qurarmidi?!

Qissadan hissa. Biz ham shunday – kunma-kun hayotimizni qurib boramiz. Aksariyat paytlar, qodir bo‘lib, quvvatimiz yetgani holda, amallarimizda hafsalasizlik qilamiz. Keyin esa qurgan uyimizda o‘zimiz yashashimizni bilgach, pushaymon chekamiz. Ortga qaytishning imkoni bo‘lsaydi, aslo bunday qilmasdik. Ammo, eng yomoni, orqaga yo‘l yo‘qligidir.

Demak, har birimiz ustamiz. Har kuni bir mix qoqamiz, bir devor tiklaymiz. Bugun qilayotgan ish-harakatlarimiz, tanlovlarimiz bilan o‘zimiz uchun uy tiklab boramiz. Yaxshi uyda yashashni istasak, har qadamda diqqatli bo‘lishga majburmiz.

Aslo sitam ko‘rmagandek seving!

Pulga ehtiyojingiz yo‘qdek ishlang!

“Irfon” taqvimining 2012 yil 3-sonidan olindi.