“Қадаримга розиман!..”

“Эҳтимол, сизлар ёқтирмаган нарса (аслида) ўзларингиз учун яхши, ёқтирган нарсаларингиз эса (аслида) ёмондир. Аллоҳ билур, сизлар эса билмассизлар” (Бақара, 216).

Хадича юриб эмас, учиб борар, елкаларида қанот пайдо бўлгандек эди гўё... Ахир, бу хушхабарни ўн йил кутди! Шифохона зиналаридан енгил-енгил тушиб бораркан, янгиликни ҳаммага етказишга ошиқар, барчага бирдек табассум қилар эди. Бу хабарни эшитгач, Хадичанинг ҳаяжони турмуш ўртоғига кўчди. Онасига, яқинларига қўнғироқ қилиб, суюнчилаётган Муроднинг ҳаракатларини аёл севинч кўзёшлари билан кузатарди.

* * *

– Сизларни хафа қилишни истамайман, лекин ҳақиқатни айтмасам ҳам бўлмайди. Боланинг миясида нуқсон бор, ногирон, ақли заиф бўлиб туғилади. Ҳомила уч ойлик бўлган, истасангиз, ҳозироқ аборт қиламиз. Ўйлаб кўрайлик десангиз, бир ҳафта муҳлат...

Шифокорнинг гаплари бир лаҳзада севинчларини саробга айлантирди. Бундан хабар топган қариндошлари, яқинларининг маслаҳати деярли бир хил эди: бир умр қийналгандан кўра, олдириб юбораверган яхши.

Орадан бир ҳафта ўтди. Ниҳоят Мурод:

– Менимча, болани олдирганинг маъқул, – деди. – Аллоҳ истаса, яна бераверади.

– Боламизни ўз қўлимиз билан ўлдирамизми? Йўқ, мен бу гўдакни Аллоҳдан неча йиллар ёлвориб сўрадим. Мана, берди...

– Менга соғлом бола керак, – аёлининг гапини бўлди Мурод, – ақли заиф бола эмас!

– Аллоҳнинг берганига рози эмасмисиз? – дея қаршилик билдирди кўзларида ёш билан Хадича. – Балки биз учун шу гўдакда яхшилик бордир...

Ўша кеча аёл тонггача йиғлаб чиқди, Аллоҳга ёлвориб, дуо қилди: “Парвардигорим, нажот ҳам, умид ҳам ёлғиз Ўзингдан”.

“Агар болани олдирмасанг, ажралишга мажбурмиз”. Эрининг эрталаб айтган бу сўзларидан кейин Хадича ота уйига кетди. Онаси куёвининг ҳақлигини айтиб, қизини койиди. Фақат нуроний бувижониси унга тасалли берди: “Аллоҳ таоло ҳеч кимга тоқатидан ортиғини юкламайди. Демак, кўтаришга қодирсанки, бу синовни сенга берди. Сабр қил, қизим, сабр...”

Хадича аввал шифокорга, кейин эрига қўнғироқ қилди: “Болани туғишга қарор қилдим. Қадаримга розиман!”

Шундоқ ҳам виждонига эмас, одамларнинг гапига қулоқ солгани учун пушаймон бўлиб турган Мурод аёлига бир даста қизил гул юборди. Гулдастага мўъжазгина хатни илова қилди: “Мен ҳам қадаримга розиман!”

...Эр-хотин уйга бирга қайтишди. Умид ва қўрқувлар ичида олти ой ҳам ўтиб, кутилган муддат етиб келди. Мурод учун тўрт соат тўрт йилдек чўзилди гўё. Ниҳоят туғруқ залидан эшитилган чақалоқ йиғиси йўлакни тутди. Мурод ҳаяжон ичра чўккалаб, қўлларини дуога очди:

– Аллоҳим, севгисини ҳам, сабрини ҳам бирга бер!

Ҳамширанинг овози узоқ-узоқлардан эшитилгандек бўлди:

– Суюнчи беринг, ўғилли бўлдингиз!

Мурод мурғак вужудни қучоғига олиб, ҳидлаб ўпди.

– Хуш келибсан, болам! – деркан, кўнглида иссиқ меҳр туйди...

Эртасига чақалоқнинг таҳлил натижаларини кутиб ўтирган ота-она шифокорнинг гапларидан ҳайратда қолишди:

– Сизларга яхши хабар, болангиз соғлом, ҳеч бир аъзосида нуқсон йўқ!

Хадичанинг дилидан тилига бир нидо кўчди: “Ўзингга шукур!” Шу асно Мурод кўзларида ёш билан аёлига қаради:

– Агар сендаги имон қуввати ва қатъият бўлмаганда эди, ҳозир ўз боламнинг қотили бўлардим. Аллоҳ мени кечирсин, сен ҳам кечир!

Башорат Тўхтасин қизи тайёрлади

“Ирфон” тақвимининг 2010 йил, 1-сонидан олинди.

* * *

“Ehtimol, sizlar yoqtirmagan narsa (aslida) o‘zlaringiz uchun yaxshi, yoqtirgan narsalaringiz esa (aslida) yomondir. Alloh bilur, sizlar esa bilmassizlar” (Baqara, 216).

Xadicha yurib emas, uchib borar, yelkalarida qanot paydo bo‘lgandek edi go‘yo... Axir, bu xushxabarni o‘n yil kutdi! Shifoxona zinalaridan yengil-engil tushib borarkan, yangilikni hammaga yetkazishga oshiqar, barchaga birdek tabassum qilar edi. Bu xabarni eshitgach, Xadichaning hayajoni turmush o‘rtog‘iga ko‘chdi. Onasiga, yaqinlariga qo‘ng‘iroq qilib, suyunchilayotgan Murodning harakatlarini ayol sevinch ko‘zyoshlari bilan kuzatardi.

* * *

– Sizlarni xafa qilishni istamayman, lekin haqiqatni aytmasam ham bo‘lmaydi. Bolaning miyasida nuqson bor, nogiron, aqli zaif bo‘lib tug‘iladi. Homila uch oylik bo‘lgan, istasangiz, hoziroq abort qilamiz. O‘ylab ko‘raylik desangiz, bir hafta muhlat...

Shifokorning gaplari bir lahzada sevinchlarini sarobga aylantirdi. Bundan xabar topgan qarindoshlari, yaqinlarining maslahati deyarli bir xil edi: bir umr qiynalgandan ko‘ra, oldirib yuboravergan yaxshi.

Oradan bir hafta o‘tdi. Nihoyat Murod:

– Menimcha, bolani oldirganing ma’qul, – dedi. – Alloh istasa, yana beraveradi.

– Bolamizni o‘z qo‘limiz bilan o‘ldiramizmi? Yo‘q, men bu go‘dakni Allohdan necha yillar yolvorib so‘radim. Mana, berdi...

– Menga sog‘lom bola kerak, – ayolining gapini bo‘ldi Murod, – aqli zaif bola emas!

– Allohning berganiga rozi emasmisiz? – deya qarshilik bildirdi ko‘zlarida yosh bilan Xadicha. – Balki biz uchun shu go‘dakda yaxshilik bordir...

O‘sha kecha ayol tonggacha yig‘lab chiqdi, Allohga yolvorib, duo qildi: “Parvardigorim, najot ham, umid ham yolg‘iz O‘zingdan”.

“Agar bolani oldirmasang, ajralishga majburmiz”. Erining ertalab aytgan bu so‘zlaridan keyin Xadicha ota uyiga ketdi. Onasi kuyovining haqligini aytib, qizini koyidi. Faqat nuroniy buvijonisi unga tasalli berdi: “Alloh taolo hech kimga toqatidan ortig‘ini yuklamaydi. Demak, ko‘tarishga qodirsanki, bu sinovni senga berdi. Sabr qil, qizim, sabr...”

Xadicha avval shifokorga, keyin eriga qo‘ng‘iroq qildi: “Bolani tug‘ishga qaror qildim. Qadarimga roziman!”

Shundoq ham vijdoniga emas, odamlarning gapiga quloq solgani uchun pushaymon bo‘lib turgan Murod ayoliga bir dasta qizil gul yubordi. Guldastaga mo‘‘jazgina xatni ilova qildi: “Men ham qadarimga roziman!”

...Er-xotin uyga birga qaytishdi. Umid va qo‘rquvlar ichida olti oy ham o‘tib, kutilgan muddat yetib keldi. Murod uchun to‘rt soat to‘rt yildek cho‘zildi go‘yo. Nihoyat tug‘ruq zalidan eshitilgan chaqaloq yig‘isi yo‘lakni tutdi. Murod hayajon ichra cho‘kkalab, qo‘llarini duoga ochdi:

– Allohim, sevgisini ham, sabrini ham birga ber!

Hamshiraning ovozi uzoq-uzoqlardan eshitilgandek bo‘ldi:

– Suyunchi bering, o‘g‘illi bo‘ldingiz!

Murod murg‘ak vujudni quchog‘iga olib, hidlab o‘pdi.

– Xush kelibsan, bolam! – derkan, ko‘nglida issiq mehr tuydi...

Ertasiga chaqaloqning tahlil natijalarini kutib o‘tirgan ota-ona shifokorning gaplaridan hayratda qolishdi:

– Sizlarga yaxshi xabar, bolangiz sog‘lom, hech bir a’zosida nuqson yo‘q!

Xadichaning dilidan tiliga bir nido ko‘chdi: “O‘zingga shukur!” Shu asno Murod ko‘zlarida yosh bilan ayoliga qaradi:

– Agar sendagi imon quvvati va qat’iyat bo‘lmaganda edi, hozir o‘z bolamning qotili bo‘lardim. Alloh meni kechirsin, sen ham kechir!

Bashorat To‘xtasin qizi tayyorladi

“Irfon” taqvimining 2010 yil, 1-sonidan olindi.

• Олдинги
• Кейинги