Ҳикматли сафар

Тошкентдан хорижга учадиган самолётга чиқдим. Ҳамма қатори ўриндиққа жойлашар эканман, улов ва сафар дуоларини ўқиб, Аллоҳга илтижо қилдим. Мислсиз ва чексиз самода, ҳеч бир нарсанинг ёрдамисиз, жинси темирлардан, оғирлиги тонналардан иборат бўлган учоқда учиб кетар эканман, кичкинагина жоним Аллоҳ измида эканига кўзимда маъюс ёш билан яна бир бор амин бўлдим: “Машааллоҳ”.
Лекин учоқ ичидаги аксар инсонларнинг фикр-ўйлари бошқа ёқда. Ҳамма ўзи билан овора. Баъзи бирлари савдо ҳақида гаплашса, баъзилари шахсий муаммолари, уйларида ёлғиз қолган фарзандлари ҳақида куйинишар эди. Баъзи бир чеккалардан “учувчи яхши экан, тинч парвоз қиляпмиз, отангга балли!” деган иборалар қулоғимга чалинар эди. Аллоҳнинг бу самовий кўксаройларидан тинч, осойишта парвоз этаётганлари асли Аллоҳнинг ўзидан бўлаётганини ҳис этиш юзларида кўринмасди.

Учоқ манзилга яқинлашган сари силтай бошлади. Ҳар тарафлари ўйланиб, ўта пухталик билан ишланган, соатига минг километрдан тез учадиган учоқ Аллоҳнинг шамоллари олдида ожиз ва заифлигини намоён қилар эди. Бу енгилгина силташлар бардавом бўлганидан одамлар саросимага туша бошлашди. Самодан ерга яқинлашар эканмиз, қўниш майдончасига озгина қолганида учоқ яна самога қайта парвоз қилди. Бу ҳолат одамларни баттарроқ ваҳимага туширди. “Ғилдираклари очилмай қолди”, деган гаплар ўлганнинг устига тепган бўлди. Ҳамма бирдан тинчиб қолди. Лаблар дуо билан машғул. Бирлари “Ла илаҳа иллаллоҳ” деса, бирлари “Аллоҳу акбар”, баъзилари эса тинмай “Ла ҳавла”ни ўқир эди. Ҳатто баъзи мастлар ҳам қўлларини дуога очиб, ожизликларини билдира бошлашди. Инсонларни ваҳимага солаётган вазият учоқни бошқараётган учувчилар учун гоҳида шамол-довулга учраганда пайдо бўладиган оддий бир ҳолат эди, холос. Ниҳоят Яратганнинг хоҳиши ила кўп ўтмай учоғимиз ердаги майдончасига қўнди. Ҳамманинг юзида табассум, кимнингдир кўзида ёш, кимнингдир тилидан Аллоҳга ҳамд аримас эди. Ҳикматли Зот синов учун уюштирган кичкинагина бу жонли воқеа ҳар бир ҳолатимизни Аллоҳдан неъмат деб билишга, ўлим нақадар яқин эканидан огоҳ бўлиб, ҳаёт давомида Ўзига итоатда бардавом бўлишга ундади, деб ўйладим. Аллоҳимга ҳамд айтдим. Алҳамду лиллаҳи роббил аъламин.

Иброҳим РАҲИМ,
Қўқон

"Ҳидоят" 2007 йил 1-сон

***

Toshkentdan xorijga uchadigan samolyotga chiqdim. Hamma qatori o‘rindiqqa joylashar ekanman, ulov va safar duolarini o‘qib, Allohga iltijo qildim. Mislsiz va cheksiz samoda, hech bir narsaning yordamisiz, jinsi temirlardan, og‘irligi tonnalardan iborat bo‘lgan uchoqda uchib ketar ekanman, kichkinagina jonim Alloh izmida ekaniga ko‘zimda ma’yus yosh bilan yana bir bor amin bo‘ldim: “Mashaalloh”.
Lekin uchoq ichidagi aksar insonlarning fikr-o‘ylari boshqa yoqda. Hamma o‘zi bilan ovora. Ba’zi birlari savdo haqida gaplashsa, ba’zilari shaxsiy muammolari, uylarida yolg‘iz qolgan farzandlari haqida kuyinishar edi. Ba’zi bir chekkalardan “uchuvchi yaxshi ekan, tinch parvoz qilyapmiz, otangga balli!” degan iboralar qulog‘imga chalinar edi. Allohning bu samoviy ko‘ksaroylaridan tinch, osoyishta parvoz etayotganlari asli Allohning o‘zidan bo‘layotganini his etish yuzlarida ko‘rinmasdi.

Uchoq manzilga yaqinlashgan sari siltay boshladi. Har taraflari o‘ylanib, o‘ta puxtalik bilan ishlangan, soatiga ming kilometrdan tez uchadigan uchoq Allohning shamollari oldida ojiz va zaifligini namoyon qilar edi. Bu yengilgina siltashlar bardavom bo‘lganidan odamlar sarosimaga tusha boshlashdi. Samodan yerga yaqinlashar ekanmiz, qo‘nish maydonchasiga ozgina qolganida uchoq yana samoga qayta parvoz qildi. Bu holat odamlarni battarroq vahimaga tushirdi. “G‘ildiraklari ochilmay qoldi”, degan gaplar o‘lganning ustiga tepgan bo‘ldi. Hamma birdan tinchib qoldi. Lablar duo bilan mashg‘ul. Birlari “La ilaha illalloh” desa, birlari “Allohu akbar”, ba’zilari esa tinmay “La havla”ni o‘qir edi. Hatto ba’zi mastlar ham qo‘llarini duoga ochib, ojizliklarini bildira boshlashdi. Insonlarni vahimaga solayotgan vaziyat uchoqni boshqarayotgan uchuvchilar uchun gohida shamol-dovulga uchraganda paydo bo‘ladigan oddiy bir holat edi, xolos. Nihoyat Yaratganning xohishi ila ko‘p o‘tmay uchog‘imiz yerdagi maydonchasiga qo‘ndi. Hammaning yuzida tabassum, kimningdir ko‘zida yosh, kimningdir tilidan Allohga hamd arimas edi. Hikmatli Zot sinov uchun uyushtirgan kichkinagina bu jonli voqea har bir holatimizni Allohdan ne’mat deb bilishga, o‘lim naqadar yaqin ekanidan ogoh bo‘lib, hayot davomida O‘ziga itoatda bardavom bo‘lishga undadi, deb o‘yladim. Allohimga hamd aytdim. Alhamdu lillahi robbil a’lamin.

Ibrohim RAHIM,
Qo‘qon

"Hidoyat" 2007 yil 1-son

• Олдинги
• Кейинги