Сўзамол соқов

Агар менга бу воқеани ўз бошидан кечирган одам сўзлаб бермаганида, кимдир тўқиган афсона деган бўлар эдим. Сизларга ҳам айтиб ўтирмасдим. Мана, ўша воқеа, эшитинг:
«Мен асли Мадинаи Мунаввара шаҳридан бўламан. Уйланганман, фарзандларим бор, ёшим ўттиз еттида. Бир пайтлар ҳаром ишларга муккасидан кетган одам эдим. Баъзи-баъзида одамлар кўзи учун жамоат намозларига бориб турар эдим. Кўп куним хулқи ёмон дўстларим билан бирга шайтонга эргашиб ўтар эди. Менинг етти ёшли Марвон исмли кар ва соқов ўғлим бор. Лекин ўғлим мўмина онаси кўксидан имон сутини эмиб катта бўлган.
Бир куни кечқурун ўғлим билан уйда эдим. Одатдагидек, ичимда бир нарса кўчага тортқилаяпти. Масжидда шом намози адо қилиб бўлинди. Шу пайт ўғлим Марвон менга гапира кетди (биз ўзаро тушунарли бўлган имо-ишоралар билан сўзлашар эдик):
«Отажон, нима учун намоз ўқимайсиз? Қўлини кўтариб: «Аллоҳ сизни кўриб турибдику, ахир», деди. Ўғлим менинг баъзи мункар ишларимга ҳам гувоҳ бўлган эди. Мен унинг «сўз»ларидан таажжубландим. У эса бирдан йиғлай бошлади. Ёнимга чақириб, эркалатмоқчи бўлсам, ўзини олиб қочди. Сал фурсат ўтмай, таҳоратга киришди. Сўнг менга қараб, бир оз кутиб туринг, дегандек ишора қилди. Намоз ўқиди. Кейин бориб, Мусҳафи Шарифни олиб келди, варақламасдан тўғри келган саҳифани очди ва бармоғини ушбу оятга қўйди: «Эй ота, ҳақиқатан, мен сизга Раҳмон томонидан азоб етиб, (дўзахда) шайтонга дўст-яқин бўлиб қолишингиздан қўрқурман» (Марям, 45, мазмуни).
Кейин йиғлади. Унга қўшилиб мен ҳам йиғлаб юбордим. Ўғлим кўз ёшларимни артди.
Яна имо-ишоралар билан менга гапира бошлади:
«Отажон! Тупроққа кўмилмасдан ва аламли азобга дучор бўлиб қолмасингиздан олдин намоз ўқинг...»
Аллоҳга қасамки, шундай қаттиқ қўрқув ва даҳшат ила сакраб ўрнимдан туриб, уйдаги ҳамма чироқларни ёқа бошладим. Ўғлим менинг ортимдан хонама-хона юриб, менга ачиниш назари билан боқар эди. Олдимга келиб:
«Ота, чироқларни қўятуринг. Юринг, катта масжидга борамиз», деди. У Масжиди Набавийни назарда тутарди. Мен унга:
«Балки уйимиз яқинидаги масжидга чиқармиз», дедим.
Марвон айтганида туриб олди. Уни олиб йўлга чиқдим. Қаттиқ қўрқувда эдим. У мени асло назаридан қочирмади. Вужуди кўзга айланиб, мени таъқиб этмоқда эди.
Равзаи Шарифга кирдик. Масжид одамлар билан тўла. Хуфтон намози адо этилмоқда. Имом намозда Аллоҳ таолонинг ушбу оятини тиловат қиларди:
«Эй имон келтирганлар! Шайтоннинг изларига эргашмангиз ва кимки шайтон изларига эргашар экан, албатта, у фаҳш ва мункар ишларга буюради. Агар сизларга Аллоҳнинг фазли ва раҳмати бўлмаса эди, сизларнинг ҳеч бирингиз ҳеч қачон покланмаган бўлардингиз» (Нур, 21, мазмуни).
Ўзимни тўхтатолмай, яна йиғладим. Марвон ҳам менга қараб йиғлар эди. Намоздан сўнг у чўнтагидан рўмолчасини олиб, кўзёшларимни артиб қўйди. Ота-ўғил масжидда бир соатча ўтириб қолдик. Тинимсиз йиғлаётганимни кўрган ўғлим хавотирга тушиб:
«Етар, отажон... Қўрқманг...» деди.
Уйга қайтдик. Бу кеча мен учун энг ажойиб кеча эди. Чунки мен қайтадан дунёга келгандек эдим. Хотиним, болаларим қошимга келдилар. Марвон туриб:
«Отам Масжиди Набавийда намоз ўқидилар», деди.
Хотиним ўзида йўқ хурсанд бўлиб кетди. Мен унга Марвон билан орамизда содир бўлган воқеани сўзлаб бердим ва ундан:
- Сен унга Қуръондаги ўша оят битилган саҳифани очишни ўргатиб, тайинлаб қўйганмидинг? дея сўрадим.
Хотиним Қуръонни тўла ёд олган, тақводор аёл эди. У Аллоҳ номи ила уч бора қасам ичиб, бундай қилмаганини айтди. Сўнгра:
- Ушбу ҳидоят учун Аллоҳга ҳамд айтинг, деди.
Бу онлар ҳаётимдаги энг ҳузурбахш онлар эди. Энди эса, Аллоҳга ҳамд бўлсинки, ҳар куни жамоат намозида ҳозирман. Эски «дўст»ларимдан буткул алоқани узганман.
Мен ниҳоят имон лаззатини тотдим. Хотинимга меҳр-муҳаббатим ортди. Болаларимни жондан азиз кўраман, айниқса, соқов ўғлим Марвонни...»

* * *

Agar menga bu voqeani o‘z boshidan kechirgan odam so‘zlab bermaganida, kimdir to‘qigan afsona degan bo‘lar edim. Sizlarga ham aytib o‘tirmasdim. Mana, o‘sha voqea, eshiting:
«Men asli Madinai Munavvara shahridan bo‘laman. Uylanganman, farzandlarim bor, yoshim o‘ttiz yettida. Bir paytlar harom ishlarga mukkasidan ketgan odam edim. Ba’zi-ba’zida odamlar ko‘zi uchun jamoat namozlariga borib turar edim. Ko‘p kunim xulqi yomon do‘stlarim bilan birga shaytonga ergashib o‘tar edi. Mening yetti yoshli Marvon ismli kar va soqov o‘g‘lim bor. Lekin o‘g‘lim mo‘mina onasi ko‘ksidan imon sutini emib katta bo‘lgan.
Bir kuni kechqurun o‘g‘lim bilan uyda edim. Odatdagidek, ichimda bir narsa ko‘chaga tortqilayapti. Masjidda shom namozi ado qilib bo‘lindi. Shu payt o‘g‘lim Marvon menga gapira ketdi (biz o‘zaro tushunarli bo‘lgan imo-ishoralar bilan so‘zlashar edik):
«Otajon, nima uchun namoz o‘qimaysiz? Qo‘lini ko‘tarib: «Alloh sizni ko‘rib turibdiku, axir», dedi. O‘g‘lim mening ba’zi munkar ishlarimga ham guvoh bo‘lgan edi. Men uning «so‘z»laridan taajjublandim. U esa birdan yig‘lay boshladi. Yonimga chaqirib, erkalatmoqchi bo‘lsam, o‘zini olib qochdi. Sal fursat o‘tmay, tahoratga kirishdi. So‘ng menga qarab, bir oz kutib turing, degandek ishora qildi. Namoz o‘qidi. Keyin borib, Mushafi Sharifni olib keldi, varaqlamasdan to‘g‘ri kelgan sahifani ochdi va barmog‘ini ushbu oyatga qo‘ydi: «Ey ota, haqiqatan, men sizga Rahmon tomonidan azob yetib, (do‘zaxda) shaytonga do‘st-yaqin bo‘lib qolishingizdan qo‘rqurman» (Maryam, 45, mazmuni).
Keyin yig‘ladi. Unga qo‘shilib men ham yig‘lab yubordim. O‘g‘lim ko‘z yoshlarimni artdi.
Yana imo-ishoralar bilan menga gapira boshladi:
«Otajon! Tuproqqa ko‘milmasdan va alamli azobga duchor bo‘lib qolmasingizdan oldin namoz o‘qing...»
Allohga qasamki, shunday qattiq qo‘rquv va dahshat ila sakrab o‘rnimdan turib, uydagi hamma chiroqlarni yoqa boshladim. O‘g‘lim mening ortimdan xonama-xona yurib, menga achinish nazari bilan boqar edi. Oldimga kelib:
«Ota, chiroqlarni qo‘yaturing. Yuring, katta masjidga boramiz», dedi. U Masjidi Nabaviyni nazarda tutardi. Men unga:
«Balki uyimiz yaqinidagi masjidga chiqarmiz», dedim.
Marvon aytganida turib oldi. Uni olib yo‘lga chiqdim. Qattiq qo‘rquvda edim. U meni aslo nazaridan qochirmadi. Vujudi ko‘zga aylanib, meni ta’qib etmoqda edi.
Ravzai Sharifga kirdik. Masjid odamlar bilan to‘la. Xufton namozi ado etilmoqda. Imom namozda Alloh taoloning ushbu oyatini tilovat qilardi:
«Ey imon keltirganlar! Shaytonning izlariga ergashmangiz va kimki shayton izlariga ergashar ekan, albatta, u fahsh va munkar ishlarga buyuradi. Agar sizlarga Allohning fazli va rahmati bo‘lmasa edi, sizlarning hech biringiz hech qachon poklanmagan bo‘lardingiz» (Nur, 21, mazmuni).
O‘zimni to‘xtatolmay, yana yig‘ladim. Marvon ham menga qarab yig‘lar edi. Namozdan so‘ng u cho‘ntagidan ro‘molchasini olib, ko‘zyoshlarimni artib qo‘ydi. Ota-o‘g‘il masjidda bir soatcha o‘tirib qoldik. Tinimsiz yig‘layotganimni ko‘rgan o‘g‘lim xavotirga tushib:
«Yetar, otajon... Qo‘rqmang...» dedi.
Uyga qaytdik. Bu kecha men uchun eng ajoyib kecha edi. Chunki men qaytadan dunyoga kelgandek edim. Xotinim, bolalarim qoshimga keldilar. Marvon turib:
«Otam Masjidi Nabaviyda namoz o‘qidilar», dedi.
Xotinim o‘zida yo‘q xursand bo‘lib ketdi. Men unga Marvon bilan oramizda sodir bo‘lgan voqeani so‘zlab berdim va undan:
- Sen unga Qur’ondagi o‘sha oyat bitilgan sahifani ochishni o‘rgatib, tayinlab qo‘yganmiding? deya so‘radim.
Xotinim Qur’onni to‘la yod olgan, taqvodor ayol edi. U Alloh nomi ila uch bora qasam ichib, bunday qilmaganini aytdi. So‘ngra:
- Ushbu hidoyat uchun Allohga hamd ayting, dedi.
Bu onlar hayotimdagi eng huzurbaxsh onlar edi. Endi esa, Allohga hamd bo‘lsinki, har kuni jamoat namozida hozirman. Eski «do‘st»larimdan butkul aloqani uzganman.
Men nihoyat imon lazzatini totdim. Xotinimga mehr-muhabbatim ortdi. Bolalarimni jondan aziz ko‘raman, ayniqsa, soqov o‘g‘lim Marvonni...»

• Олдинги
• Кейинги