Ичкаридаги роҳатдан ташқаридаги машаққат афзал

Елкасида оғир юк ташиб, ризқини топадиган бир ҳаммол намозларида ҳар доим:

— Эй Аллоҳим, менга нима берсанг, хайрлисини бер, битта нон бўлса ҳам хайрлисини эҳсон эт, — деб дуо қиларди.

Ҳаммолнинг доим бир хил дуони такрорлаши атрофидаги кишиларнинг эътиборини тортарди. Ниҳоят бир куни:

— Нимага доим бир хил дуони такрорлайсан? Ноннинг хайрсизи ҳам бўладими? — деб сўрашди.

— Менинг бошимга тушганларини билганларингда сизлар ҳам шу дуони такрорлаган бўлардинглар.

— Нима экан бошингга тушган, айт, биз ҳам билайлик.

— Мен елкамда оғир юк ташиб, нон топадиган одамман. Бир куни оғир юк кўтариб тепалик томон чиқар эканман, қаттиқ чарчаганимдан юкни ерга қўйиб, пешона теримни артиб туриб, ичимдан бир фарёд отилди:

“Эй Роббим, еяётган нонимни жуда қийнаб беряпсан. Шу биргина нонни меҳнат, заҳматсиз ўтирган жойимда топишимни насиб қилгин!”

Бу дуо оғзимдан чиқар чиқмас, бирдан қаршимда икки кишининг жанжаллашаётганига кўзим тушди. Орага тушиб, уларни ажратмоқчи бўлдим. Улардан бири зарба бериб, юзимни қонатди. Бу жанжал устига келган миршаблар мени ҳам уларга қўшиб ҳибсга олди. Маҳкама қарори чиққунча қамоқда ётдим. У ерда менга ҳар куни нон бериларди. Ётган жойимда текинга бериладиган бу нонни ғам-алам ичида еёлмасдим. Ўзимга айтардимки: “Мана, на елкангда юк ташийсан, на пешонангдан тер оқади. Ўтирган жойингда меҳнат-машаққатсиз келган бу нонни еёлсанг-чи!”.

Шунда билдимки, ташқарида (озодликда) меҳнат қилиб, пошона терим билан топган ноним, ҳибсда, ётган жойимда текинга бериладиган нондан лаззатли ва ҳузурбаш экан. Мен нотўғри дуо қилган эканман. Шу кундан бошлаб дуони ўзгартирдим. Аллоҳдан меҳнат-машаққат билан бўлса-да хайрлисини бер — деб сўрайдиган бўлдим.

Манба: “Исломий ҳикояларим”

Туркчадан Марям Осиё таржимаси

* * *

Yelkasida og‘ir yuk tashib, rizqini topadigan bir hammol namozlarida har doim:

— Ey Allohim, menga nima bersang, xayrlisini ber, bitta non bo‘lsa ham xayrlisini ehson et, — deb duo qilardi.

Hammolning doim bir xil duoni takrorlashi atrofidagi kishilarning e’tiborini tortardi. Nihoyat bir kuni:

— Nimaga doim bir xil duoni takrorlaysan? Nonning xayrsizi ham bo‘ladimi? — deb so‘rashdi.

— Mening boshimga tushganlarini bilganlaringda sizlar ham shu duoni takrorlagan bo‘lardinglar.

— Nima ekan boshingga tushgan, ayt, biz ham bilaylik.

— Men yelkamda og‘ir yuk tashib, non topadigan odamman. Bir kuni og‘ir yuk ko‘tarib tepalik tomon chiqar ekanman, qattiq charchaganimdan yukni yerga qo‘yib, peshona terimni artib turib, ichimdan bir faryod otildi:

“Ey Robbim, yeyayotgan nonimni juda qiynab beryapsan. Shu birgina nonni mehnat, zahmatsiz o‘tirgan joyimda topishimni nasib qilgin!”

Bu duo og‘zimdan chiqar chiqmas, birdan qarshimda ikki kishining janjallashayotganiga ko‘zim tushdi. Oraga tushib, ularni ajratmoqchi bo‘ldim. Ulardan biri zarba berib, yuzimni qonatdi. Bu janjal ustiga kelgan mirshablar meni ham ularga qo‘shib hibsga oldi. Mahkama qarori chiqquncha qamoqda yotdim. U yerda menga har kuni non berilardi. Yotgan joyimda tekinga beriladigan bu nonni g‘am-alam ichida yeyolmasdim. O‘zimga aytardimki: “Mana, na yelkangda yuk tashiysan, na peshonangdan ter oqadi. O‘tirgan joyingda mehnat-mashaqqatsiz kelgan bu nonni yeyolsang-chi!”.

Shunda bildimki, tashqarida (ozodlikda) mehnat qilib, poshona terim bilan topgan nonim, hibsda, yotgan joyimda tekinga beriladigan nondan lazzatli va huzurbash ekan. Men noto‘g‘ri duo qilgan ekanman. Shu kundan boshlab duoni o‘zgartirdim. Allohdan mehnat-mashaqqat bilan bo‘lsa-da xayrlisini ber — deb so‘raydigan bo‘ldim.

Manba: “Islomiy hikoyalarim”

Turkchadan Maryam Osiyo tarjimasi

• Олдинги
• Кейинги