Доимо ғолиб эдилар

Рукн: Ибрат Чоп этилган: 10.12.2014

Қари кампирнинг ҳаёти бирмунча оғир кечар эди. Чунки унинг на яқинлари, на болалари – ҳеч кими йўқ эди. Бунинг устига, кўзи ҳам ожиз эди. Бундан хабар топган ҳазрат Умар (розияллоҳу анҳу) зудлик билан унинг ёнига келиб:

– Эй онажон, мен сизнинг ҳолингиздан ҳар куни хабар олиб тураман. Уйингизни супуриб-сидириб қўяман. Ўзингизга қарайман. Таоми­нгизни пишириб бераман. Сиз энди ҳеч безовта бўлмайсиз. Машаққат ҳам чекмайсиз, – дедилар. – Фақат бир илтимосим бор. Мени ҳеч кимга айтмайсиз. Сизга кўрсатадиган хизматимни ҳам бирон кимсага билдирмайсиз. Хўпми!

Кампир хурсандлик билан рози бўлди. Она-боладек ҳаёт кечира бошлашди. Кунлар ўтди. Ҳазрат Умар (розияллоҳу анҳу) олийҳиммат ишларини давом эттиравердилар. Кунларнинг бирида ҳайратдан ёқа ушлаб қолдилар. Уй супурилган, атроф чиннидек топ-тоза. Кампирнинг олдига таом ҳам қўйилган.

Ҳазрат Умар (розияллоҳу анҳу) таажжуб­ланиб:

– Эй онажон! Мен сизга, ҳеч кимга айтманг, мен ўзим сизга қараб тураман деган эдим-ку, – дедилар.

– Мен ҳеч кимга ҳеч нарса айтганим йўқ, – деб жавоб қилди кампир.

Ҳазрат Умар (розияллоҳу анҳу) "Савобли ишни мендан олдин қилаётган инсон ким экан", деб турган вақтларида, не кўз билан кўрсинларки, ичкаридан амирул мўминин ҳазрат Абу Бакр Сиддиқ (розияллоҳу анҳу) чиқиб келмоқда эдилар.

– Сиз... сизмисиз, эй амирул мўминин, жону-таним сизга фидо бўлсин, – дедилар-у, бошқа сўз айтишга тиллари айланмай қолди.

Ўша вақтларда ҳазрат Умар (розияллоҳу анҳу) адлия ишларига масъул эдилар. У зот: "Қандай ишда бўлмасин, Абу Бакр Сиддиқ (розияллоҳу анҳу) билан мусобақалашмай, ҳаммасида у киши ғолиб чиқар эдилар", деб тан олган эканлар.

"Саодат қучганлар ибрати" китобидан олинди.

“Ислом нури” газетасининг 2012 йил, 10-сонидан олинди.

* * *

Qari kampirning hayoti birmuncha og‘ir kechar edi. Chunki uning na yaqinlari, na bolalari – hech kimi yo‘q edi. Buning ustiga, ko‘zi ham ojiz edi. Bundan xabar topgan hazrat Umar (roziyallohu anhu) zudlik bilan uning yoniga kelib:

– Ey onajon, men sizning holingizdan har kuni xabar olib turaman. Uyingizni supurib-sidirib qo‘yaman. O‘zingizga qarayman. Taomi­ngizni pishirib beraman. Siz endi hech bezovta bo‘lmaysiz. Mashaqqat ham chekmaysiz, – dedilar. – Faqat bir iltimosim bor. Meni hech kimga aytmaysiz. Sizga ko‘rsatadigan xizmatimni ham biron kimsaga bildirmaysiz. Xo‘pmi!

Kampir xursandlik bilan rozi bo‘ldi. Ona-boladek hayot kechira boshlashdi. Kunlar o‘tdi. Hazrat Umar (roziyallohu anhu) oliyhimmat ishlarini davom ettiraverdilar. Kunlarning birida hayratdan yoqa ushlab qoldilar. Uy supurilgan, atrof chinnidek top-toza. Kampirning oldiga taom ham qo‘yilgan.

Hazrat Umar (roziyallohu anhu) taajjub­lanib:

– Ey onajon! Men sizga, hech kimga aytmang, men o‘zim sizga qarab turaman degan edim-ku, – dedilar.

– Men hech kimga hech narsa aytganim yo‘q, – deb javob qildi kampir.

Hazrat Umar (roziyallohu anhu) "Savobli ishni mendan oldin qilayotgan inson kim ekan", deb turgan vaqtlarida, ne ko‘z bilan ko‘rsinlarki, ichkaridan amirul mo‘minin hazrat Abu Bakr Siddiq (roziyallohu anhu) chiqib kelmoqda edilar.

– Siz... sizmisiz, ey amirul mo‘minin, jonu-tanim sizga fido bo‘lsin, – dedilar-u, boshqa so‘z aytishga tillari aylanmay qoldi.

O‘sha vaqtlarda hazrat Umar (roziyallohu anhu) adliya ishlariga mas’ul edilar. U zot: "Qanday ishda bo‘lmasin, Abu Bakr Siddiq (roziyallohu anhu) bilan musobaqalashmay, hammasida u kishi g‘olib chiqar edilar", deb tan olgan ekanlar.

"Saodat quchganlar ibrati" kitobidan olindi.

“Islom nuri” gazetasining 2012 yil, 10-sonidan olindi.