Эгасини қидирган юрак...

Йигит ним қоронғуликда юриб борар экан, юмшоқ, бир нарсага қоқилди. Эгилиб қаради... Ё Аллоҳим, ўзинг омонлик бер... оёқларининг орасида маконидан усталик билан суғуриб олинган бир юрак турарди. Расмлардаги каби тирик ва қонли... Йигит гўё сеҳрлангандек бўлиб, уни ҳовучларига олди ва даҳшатдан ақлдан озаёзди: юрак дук-дук урар ва иссиққина эди.

Йигит, худди қўлларига ёпишиб, бошқа бир аъзоси ҳолига айланган юрақдан қутулишни истар, бироқ ўзи англаёлмаган туйғулар унга тўсқинлик қилаётгандай ҳис этар эди. Бир муддатдан сўнг ўзини сал босиб олиб, юракнинг эгасини топиш учун энг яқиндаги уйнинг эшигини қоқди ва занжир оралиғидан қараган ёш қизга:

— Бу юрак сизники эмасми? — дея сўради. — Ҳозиргина топиб олдим...

Қиз уятчан бир овозда:

— Мен юрагимни уч ой олдин учратганим бир бевафога бердим. Қўшни уйдан сўранг, балки уларникидир, — деди.

Қиз кўрсатган уй кўзни қамаштирар даражадаги ҳашаматли эди. Эшикни очган хизматкорлар уни юқори қаватда ўтирган уй соҳибига олиб бордилар.

Йигит юмшоқ гиламларнинг устига томчилаётган қонларни оёқлари билан ёпишга уринар экан:

—  Бу юрак сизникими? — деди. — Ҳали ҳам дукиллаяпти... Уй соҳиби қўлидаги биллур қадаҳдаги шаробдан хўриллатиб бир қултум ичди ва тилла тишларини кўрсатиб:

—  Мен юрагимни дунёга сотганман, уковси. Қўшни уйда бир мажзуб (жазбага берилган, Аллоҳ ишқида ақлини йўқотган) бор. У билади бунинг эгасини, — деди.

Тезда совий бошлаган ва борган сайин секин ураётган юракни қўшни пастқамгина уйдаги чолга югуриб олиб борган йигит ҳовлиқиб:

— Бу сизникими? Тезроқ айтинг, бўлмаса, ҳали замон тўхтаб қолади, — дея илтижо қилди.

Чол ўқиётган Қуръони Каримни секин ёпар экан:

—  Мен юрагимни ҳамма нарсам билан бирга Аллоҳга бердим, болам, — дея кулимсиради. — Қўлингдагининг эгасини нега ота-онангдан сўрамаяпсан?

—  Э, улар ҳар иккалови ҳам қариб-қартайди. Ёш болага ўхшаб ҳадеб хархаша қилаверганларидан, уч кун олдин жанжал кўтариб, уларни ташлаб чиқиб кетдим, — деди йигит.

— Ташлаб чиқиб кетдинг?! Демак, ташлаб қўйдингми?!

Йигит бу гаплар қаршисида лоқайд кўринар эди. Ҳолбуки, қари киши кутилган жавобни анча олдин олиб бўлган эди. У илдам қадамлар билан йигитнинг ёнига келди ва кўйлагининг икки ёқасидан ушлаб, йиртиб юборди.

Йигитнинг чап кўкрагида қўлларида тутиб тургани юрак катталигидаги бир қонли бўшлиқ бор эди...

“Қалбимизнинг нури” китобидан (таржимон Абдуллоҳ Мурод Холмурод ўғли)

* * *

Yigit nim qorong‘ulikda yurib borar ekan, yumshoq, bir narsaga qoqildi. Egilib qaradi... Yo Allohim, o‘zing omonlik ber... oyoqlarining orasida makonidan ustalik bilan sug‘urib olingan bir yurak turardi. Rasmlardagi kabi tirik va qonli... Yigit go‘yo sehrlangandek bo‘lib, uni hovuchlariga oldi va dahshatdan aqldan ozayozdi: yurak duk-duk urar va issiqqina edi.

Yigit, xuddi qo‘llariga yopishib, boshqa bir a’zosi holiga aylangan yuraqdan qutulishni istar, biroq o‘zi anglayolmagan tuyg‘ular unga to‘sqinlik qilayotganday his etar edi. Bir muddatdan so‘ng o‘zini sal bosib olib, yurakning egasini topish uchun eng yaqindagi uyning eshigini qoqdi va zanjir oralig‘idan qaragan yosh qizga:

— Bu yurak sizniki emasmi? — deya so‘radi. — Hozirgina topib oldim...

Qiz uyatchan bir ovozda:

— Men yuragimni uch oy oldin uchratganim bir bevafoga berdim. Qo‘shni uydan so‘rang, balki ularnikidir, — dedi.

Qiz ko‘rsatgan uy ko‘zni qamashtirar darajadagi hashamatli edi. Eshikni ochgan xizmatkorlar uni yuqori qavatda o‘tirgan uy sohibiga olib bordilar.

Yigit yumshoq gilamlarning ustiga tomchilayotgan qonlarni oyoqlari bilan yopishga urinar ekan:

—  Bu yurak siznikimi? — dedi. — Hali ham dukillayapti... Uy sohibi qo‘lidagi billur qadahdagi sharobdan xo‘rillatib bir qultum ichdi va tilla tishlarini ko‘rsatib:

—  Men yuragimni dunyoga sotganman, ukovsi. Qo‘shni uyda bir majzub (jazbaga berilgan, Alloh ishqida aqlini yo‘qotgan) bor. U biladi buning egasini, — dedi.

Tezda soviy boshlagan va borgan sayin sekin urayotgan yurakni qo‘shni pastqamgina uydagi cholga yugurib olib borgan yigit hovliqib:

— Bu siznikimi? Tezroq ayting, bo‘lmasa, hali zamon to‘xtab qoladi, — deya iltijo qildi.

Chol o‘qiyotgan Qur’oni Karimni sekin yopar ekan:

—  Men yuragimni hamma narsam bilan birga Allohga berdim, bolam, — deya kulimsiradi. — Qo‘lingdagining egasini nega ota-onangdan so‘ramayapsan?

—  E, ular har ikkalovi ham qarib-qartaydi. Yosh bolaga o‘xshab hadeb xarxasha qilaverganlaridan, uch kun oldin janjal ko‘tarib, ularni tashlab chiqib ketdim, — dedi yigit.

— Tashlab chiqib ketding?! Demak, tashlab qo‘ydingmi?!

Yigit bu gaplar qarshisida loqayd ko‘rinar edi. Holbuki, qari kishi kutilgan javobni ancha oldin olib bo‘lgan edi. U ildam qadamlar bilan yigitning yoniga keldi va ko‘ylagining ikki yoqasidan ushlab, yirtib yubordi.

Yigitning chap ko‘kragida qo‘llarida tutib turgani yurak kattaligidagi bir qonli bo‘shliq bor edi...

“Qalbimizning nuri” kitobidan (tarjimon Abdulloh Murod Xolmurod o‘g‘li)

• Олдинги
• Кейинги