Салафлар шуҳратни ёмон кўришган

Муҳаммад ибн Мункадир ҳикоя қилади: "Расулуллоҳнинг (с.а.в.) масжидларида менинг устуним бор эди. Кечалари унинг олдида намоз ўқирдим, кейин суяниб ўтирардим. Бир йили Мадина аҳли ёмғирсиз қолди. Шунда улар Аллоҳдан ёмғир сўраб (далага) чиқишди. Лекин ёмғир ёғмади. Ўша кечаси мен Масжиди Набавийда (с.а.в.) охирги - хуфтон намозини ўқиб бўлиб, устунимга суяниб ўтирган эдим. Бир пайт эгнига кўйлак кийган, яна бошқа бир кўйлакни бўйнига ташлаб олган қоп-қора одам кириб келди. Менинг устунимнинг олд томонига ўтиб икки ракаат намоз ўқиди-да, ўтирди. Сўнг деди:

"Eй Раббим, пайғамбаринг ҳарамидагилар ёмғир сўрашди, лекин ёмғир бермадинг. Мен Сендан ўтинаман, уларни суғор".

Жинни бўлса керак, деб ўйладим. Аммо у дуодан қўлини қўймасдан туриб, осмонда момақалдироқ овози эшитилди. Ёмғир келаётган эди. Уйга қайтмоқчи бўлдим.

Ёмғир овози эшитилгач, ўша одам Аллоҳга ҳамдлар айтди. Шундай айтдики, умримда унақасини эшитмаганман. Кейин:

"Мен кимманки дуойимни ижобат қилдинг. Лекин мен Сенга ҳамд айтиш билан, қудратинг билан паноҳ сўрадим", деди. Сўнгра намоз ўқий бошлади. Қиёмда узоқ турди. Субҳ яқинлашганини сезгач, сажда қилди ва витр ўқиди. Сўнгра бомдоднинг икки ракат суннатини адо қилди. Кейин фарзига жамоатга қўшилди. Мен ҳам қўшилдим.

Имом салом бергач, ўрнидан турди. Орқасидан мен ҳам турдим. Масжиднинг эшигига етгач, кийимини ёпиниб ташқарига чиқди ва ёмғирга "шўнғиди".

Ортидан кийимимни кўтариб чиқдим, тезда сув бўлиб кетдим ва унинг қаёққа кетганини билмай қолдим.
Иккинчи кечаси яна Расулуллоҳнинг (с.а.в.) масжидларида хуфтонни ўқиб бўлиб, устунга суяниб ўтирган эдим, ҳалиги киши келди. Намоз ўқий бошлади. Қиёмда узоқ турди. Тонг яқинлашгач, сажда қилди. Кейин витр ўқиди. Сўнг бомдоднинг суннатини адо қилди. Фарзга иқомат айтилгач, жамоатга қўшилди, мен ҳам қўшилдим.
Имом салом бергач, масжиддан чиқди. Орқасидан эргашдим. Кетаверди, боравердим. Охири қайси ҳовлига кирганини аниқлаб, сўнг масжидга қайтдим. Қуёш сал кўтарилгач, намоз ўқиб, ташқари чиқдим ва ўша ҳовлига бордим. У этикдўз экан. Мени кўриб, таниди ва:

"Абу Абдуллоҳ, хуш келибсиз. Хизмат борми? Маҳси тикиб берайми?" деб сўради. "Ўтган кеча ёнимда ўтирган сен эмасмидинг?" дедим мен. Унинг юзи ўзгарди. Ғазаби келди. "Бу билан сизнинг нима ишингиз бор?" деди. Дарҳол унинг олдидан чиқдим.

Учинчи кечада яна намозни ўқиб устунга суянганча уни кутдим. Лекин келмади. "Инна лиллаҳи, нима қилиб қўйдим?!" дедим. Қуёш чиққунча масжидда ўтирдим. Кейин чиқиб ўша ҳовлига бордим. У турган уйнинг эшиги очиқ, ичида ҳеч нарса йўқ эди. Ҳовлидагилар мендан: "Кеча ораларингдан нима гап ўтди?" деб сўрашди. "Унга нима бўлди?" дедим. "Сиз кетганиигиздан кейин кийимини ёйиб, тери, андоза-қолипларини солди-да, чиқиб кетди. Қаёққа кетди, билмадик?" дейишди.

Билганим Мадина ҳовлиларининг ҳаммасига кириб чиқдим, лекин уни топмадим. Аллоҳ раҳмат қилсин".

"Салафлар хулқи" китобидан

 * * *

Muhammad ibn Munkadir hikoya qiladi: "Rasulullohning (s.a.v.) masjidlarida mening ustunim bor edi. Kechalari uning oldida namoz o‘qirdim, keyin suyanib o‘tirardim. Bir yili Madina ahli yomg‘irsiz qoldi. Shunda ular Allohdan yomg‘ir so‘rab (dalaga) chiqishdi. Lekin yomg‘ir yog‘madi. O‘sha kechasi men Masjidi Nabaviyda (s.a.v.) oxirgi - xufton namozini o‘qib bo‘lib, ustunimga suyanib o‘tirgan edim. Bir payt egniga ko‘ylak kiygan, yana boshqa bir ko‘ylakni bo‘yniga tashlab olgan qop-qora odam kirib keldi. Mening ustunimning old tomoniga o‘tib ikki rakaat namoz o‘qidi-da, o‘tirdi. So‘ng dedi:

"Ey Rabbim, payg‘ambaring haramidagilar yomg‘ir so‘rashdi, lekin yomg‘ir bermading. Men Sendan o‘tinaman, ularni sug‘or".

Jinni bo‘lsa kerak, deb o‘yladim. Ammo u duodan qo‘lini qo‘ymasdan turib, osmonda momaqaldiroq ovozi eshitildi. Yomg‘ir kelayotgan edi. Uyga qaytmoqchi bo‘ldim.

Yomg‘ir ovozi eshitilgach, o‘sha odam Allohga hamdlar aytdi. Shunday aytdiki, umrimda unaqasini eshitmaganman. Keyin:

"Men kimmanki duoyimni ijobat qilding. Lekin men Senga hamd aytish bilan, qudrating bilan panoh so‘radim", dedi. So‘ngra namoz o‘qiy boshladi. Qiyomda uzoq turdi. Subh yaqinlashganini sezgach, sajda qildi va vitr o‘qidi. So‘ngra bomdodning ikki rakat sunnatini ado qildi. Keyin farziga jamoatga qo‘shildi. Men ham qo‘shildim.

Imom salom bergach, o‘rnidan turdi. Orqasidan men ham turdim. Masjidning eshigiga yetgach, kiyimini yopinib tashqariga chiqdi va yomg‘irga "sho‘ng‘idi".

Ortidan kiyimimni ko‘tarib chiqdim, tezda suv bo‘lib ketdim va uning qayoqqa ketganini bilmay qoldim.
Ikkinchi kechasi yana Rasulullohning (s.a.v.) masjidlarida xuftonni o‘qib bo‘lib, ustunga suyanib o‘tirgan edim, haligi kishi keldi. Namoz o‘qiy boshladi. Qiyomda uzoq turdi. Tong yaqinlashgach, sajda qildi. Keyin vitr o‘qidi. So‘ng bomdodning sunnatini ado qildi. Farzga iqomat aytilgach, jamoatga qo‘shildi, men ham qo‘shildim.
Imom salom bergach, masjiddan chiqdi. Orqasidan ergashdim. Ketaverdi, boraverdim. Oxiri qaysi hovliga kirganini aniqlab, so‘ng masjidga qaytdim. Quyosh sal ko‘tarilgach, namoz o‘qib, tashqari chiqdim va o‘sha hovliga bordim. U etikdo‘z ekan. Meni ko‘rib, tanidi va:

"Abu Abdulloh, xush kelibsiz. Xizmat bormi? Mahsi tikib beraymi?" deb so‘radi. "O‘tgan kecha yonimda o‘tirgan sen emasmiding?" dedim men. Uning yuzi o‘zgardi. G‘azabi keldi. "Bu bilan sizning nima ishingiz bor?" dedi. Darhol uning oldidan chiqdim.

Uchinchi kechada yana namozni o‘qib ustunga suyangancha uni kutdim. Lekin kelmadi. "Inna lillahi, nima qilib qo‘ydim?!" dedim. Quyosh chiqquncha masjidda o‘tirdim. Keyin chiqib o‘sha hovliga bordim. U turgan uyning eshigi ochiq, ichida hech narsa yo‘q edi. Hovlidagilar mendan: "Kecha oralaringdan nima gap o‘tdi?" deb so‘rashdi. "Unga nima bo‘ldi?" dedim. "Siz ketganiigizdan keyin kiyimini yoyib, teri, andoza-qoliplarini soldi-da, chiqib ketdi. Qayoqqa ketdi, bilmadik?" deyishdi.

Bilganim Madina hovlilarining hammasiga kirib chiqdim, lekin uni topmadim. Alloh rahmat qilsin".

"Salaflar xulqi" kitobidan

• Олдинги
• Кейинги