Ёлғон тавбанинг жазоси

Мансур ибн Аммор айтади: “Менинг ҳаддидан ошиб, ўз нафсига кўп зулм қилган бир дўстим бор эди. Кейин у тавба қилди. Унинг кўп ибодат қилаётганини, нафл намозга берилаётганини кўрардим.

Бир неча кун кўринмай қолди. Суриштирсам: “Касал бўлиб қолди” дейишди. Уйига бордим. Қаршимга қизи чиқиб: “Сизга ким керак?” деди. “Фалончи” дедим. Ичкарига кириб, изн олиб чиқди. Кейин ҳовлига кирдим. Қарасам, дўстим ҳовлининг ўртасида тўшакда ётибди. Юзлари қорайиб, кўзлари кўкариб, лаблари дўрдоқлашиб кетибди. Ундан бироз хадиксираган ҳолда: “Эй дўстим, “Ла илала иллаллоҳ”ни кўпайтир!” дедим. У кўзларини очиб, менга ёндан кўз қири билан қаради-да, хушидан кетиб қолди. Мен унга иккинчи марта: “Эй дўстим, “Ла илаҳа иллаллоҳ”ни кўп айт!” дедим. Кейин учинчи марта: “Эй дўстим, “Ла илаҳа иллаллоҳ”ни кўпайтир!” дедим. У яна кўзларини очди ва: “Эй дўстим Мансур, мен билан бу сўзнинг ораси тўсилди” деди. Мен: “Ла ҳавла ва ла қуввата илла биллаҳил алиййил азийм” дедим.

Кейин ундан: “Эй дўстим, намоз, рўза, таҳажжуд, тунги бедорлик қани?” деб сўрадим. У: “Улар Аллоҳ учун эмасди. Тавбам ҳам ёлғон эди. Мен у ишларнинг ҳаммасини одамлар мен ҳақимда гапиришлари учун, ўша ишлар билан машҳурликка эришишим, танилишим учун қилгандим. Мен уларни одамлар кўрсин деб, риё учун қилардим. Агар ўзим холи қолсам, эшикни беркитиб, пардаларни тушириб, хамр ичардим. Роббим билан ёлғиз қолганимда Унга гуноҳ қилардим.

Шундай ҳолда бир муддат юрдим. Тўсатдан менга касаллик келди. Ўлим ёқасига келиб қолдим. Қизимга: “Мусҳафни олиб кел!” дедим. Мусҳафни қўлимга ушлаб: “Аллоҳим, мана шу улуғ Қуръон ҳаққи менга шифо бер. Мен бу гуноҳларга ҳеч қачон қайтмайман” дедим. Аллоҳ мендан беморликни кўтарди.

Тузалганимдан кейин яна аввалги ҳолимга қайтдим. Гуноҳга, ҳавои нафсга муккасидан кетдим. Шайтон мен билан Роббим ўртасидаги аҳдни унуттирди. Ўша алфозда бир муддат юрдим. Кейин яна касалликка йўлиқдим. Ўлим ёқасига етдим. Аҳлимга мени ҳовлининг ўртасига олиб чиқишларини буюрдим. Кейин Мусҳаф келтиришларини сўрадим. Мусҳафни ўқидим. Кейин уни кўтариб: “Аллоҳим, шу улуғ Мусҳафдаги оятлар ҳаққи менга шифо бер” дедим. Аллоҳ дуоларимни ижобат қилди ва мендан беморликни кўтарди.

Кейин яна аввалги гуноҳларга қайтдим. Яна касалликка дучор бўлдим. Аҳлимга, кўриб турганингдек, мени ҳовлининг ўртасига олиб чиқишларини буюрдим. Кейин Мусҳафни ўқиш учун келтиришларини сўрадим. Аммо менга битта ҳам ҳарф маълум бўлмади. Бирорта ҳарфини ўқий олмадим ва билдимки, албатта, Аллоҳ менга ғазаб қилибди. Бошимни самога кўтардим ва: “Эй Аллоҳ, мана шу Мусҳаф ҳурмати менга офият бер. Эй еру осмоннинг Холиқи, эй Жаббор” дедим. Шу пайт менга “Касал бўлсанг, тавба қиласан. Тузалсанг, гуноҳларга қайтасан. Аллоҳ сенинг қанчадан қанча машаққатингни аритди. Сендан қанчадан қанча балоларни кўтарди. Сен гуноҳлар устида турганингда ўлим келиб қолиб, абадий бахтсизликка дучор бўлишдан қўрқмайсанми?!” деган нидо эшитилди” деди.

Бу гапларни эшитган Мансур ибн Аммор: “Аллоҳга қасамки, унинг олдидан кўзимдан селдек ёшлар қуйилган ҳолда чиқдим. Энди эшикнинг олдига етганимда, менга: “У ўлди” дейишди”.

Ҳоний Ҳожининг “Солиҳлар ҳаётидан минг бир қисса” китобидан

Нозимжон Ҳошимжон таржимаси

* * *

Mansur ibn Ammor aytadi: “Mening haddidan oshib, o‘z nafsiga ko‘p zulm qilgan bir do‘stim bor edi. Keyin u tavba qildi. Uning ko‘p ibodat qilayotganini, nafl namozga berilayotganini ko‘rardim.

Bir necha kun ko‘rinmay qoldi. Surishtirsam: “Kasal bo‘lib qoldi” deyishdi. Uyiga bordim. Qarshimga qizi chiqib: “Sizga kim kerak?” dedi. “Falonchi” dedim. Ichkariga kirib, izn olib chiqdi. Keyin hovliga kirdim. Qarasam, do‘stim hovlining o‘rtasida to‘shakda yotibdi. Yuzlari qorayib, ko‘zlari ko‘karib, lablari do‘rdoqlashib ketibdi. Undan biroz xadiksiragan holda: “Ey do‘stim, “La ilala illalloh”ni ko‘paytir!” dedim. U ko‘zlarini ochib, menga yondan ko‘z qiri bilan qaradi-da, xushidan ketib qoldi. Men unga ikkinchi marta: “Ey do‘stim, “La ilaha illalloh”ni ko‘p ayt!” dedim. Keyin uchinchi marta: “Ey do‘stim, “La ilaha illalloh”ni ko‘paytir!” dedim. U yana ko‘zlarini ochdi va: “Ey do‘stim Mansur, men bilan bu so‘zning orasi to‘sildi” dedi. Men: “La havla va la quvvata illa billahil aliyyil aziym” dedim.

Keyin undan: “Ey do‘stim, namoz, ro‘za, tahajjud, tungi bedorlik qani?” deb so‘radim. U: “Ular Alloh uchun emasdi. Tavbam ham yolg‘on edi. Men u ishlarning hammasini odamlar men haqimda gapirishlari uchun, o‘sha ishlar bilan mashhurlikka erishishim, tanilishim uchun qilgandim. Men ularni odamlar ko‘rsin deb, riyo uchun qilardim. Agar o‘zim xoli qolsam, eshikni berkitib, pardalarni tushirib, xamr ichardim. Robbim bilan yolg‘iz qolganimda Unga gunoh qilardim.

Shunday holda bir muddat yurdim. To‘satdan menga kasallik keldi. O‘lim yoqasiga kelib qoldim. Qizimga: “Mushafni olib kel!” dedim. Mushafni qo‘limga ushlab: “Allohim, mana shu ulug‘ Qur’on haqqi menga shifo ber. Men bu gunohlarga hech qachon qaytmayman” dedim. Alloh mendan bemorlikni ko‘tardi.

Tuzalganimdan keyin yana avvalgi holimga qaytdim. Gunohga, havoi nafsga mukkasidan ketdim. Shayton men bilan Robbim o‘rtasidagi ahdni unuttirdi. O‘sha alfozda bir muddat yurdim. Keyin yana kasallikka yo‘liqdim. O‘lim yoqasiga yetdim. Ahlimga meni hovlining o‘rtasiga olib chiqishlarini buyurdim. Keyin Mushaf keltirishlarini so‘radim. Mushafni o‘qidim. Keyin uni ko‘tarib: “Allohim, shu ulug‘ Mushafdagi oyatlar haqqi menga shifo ber” dedim. Alloh duolarimni ijobat qildi va mendan bemorlikni ko‘tardi.

Keyin yana avvalgi gunohlarga qaytdim. Yana kasallikka duchor bo‘ldim. Ahlimga, ko‘rib turganingdek, meni hovlining o‘rtasiga olib chiqishlarini buyurdim. Keyin Mushafni o‘qish uchun keltirishlarini so‘radim. Ammo menga bitta ham harf ma’lum bo‘lmadi. Birorta harfini o‘qiy olmadim va bildimki, albatta, Alloh menga g‘azab qilibdi. Boshimni samoga ko‘tardim va: “Ey Alloh, mana shu Mushaf hurmati menga ofiyat ber. Ey yeru osmonning Xoliqi, ey Jabbor” dedim. Shu payt menga “Kasal bo‘lsang, tavba qilasan. Tuzalsang, gunohlarga qaytasan. Alloh sening qanchadan qancha mashaqqatingni aritdi. Sendan qanchadan qancha balolarni ko‘tardi. Sen gunohlar ustida turganingda o‘lim kelib qolib, abadiy baxtsizlikka duchor bo‘lishdan qo‘rqmaysanmi?!” degan nido eshitildi” dedi.

Bu gaplarni eshitgan Mansur ibn Ammor: “Allohga qasamki, uning oldidan ko‘zimdan seldek yoshlar quyilgan holda chiqdim. Endi eshikning oldiga yetganimda, menga: “U o‘ldi” deyishdi”.

Honiy Hojining “Solihlar hayotidan ming bir qissa” kitobidan

Nozimjon Hoshimjon tarjimasi

• Олдинги
• Кейинги