Яшил кўйлак

Уни йўлда учратганимда, азон чақирилаётган эди.

— Юр, сени масжидга олиб борайин. Биласан, бугун жума, — дедим.

— Сен ҳам биласанки, мен масжидга бормайман, — деди.

— Масжидга бормаслигингни биламан, аммо сабаби нимайкин, деб кўп ўйлайман.

—  Ўзим ҳам тушунмайман, нимагадир ҳеч тортмайди-да, — деди. — Балки муҳитнинг таъсири бордир. Ҳам шимимнинг дазмоли бузилиб, тиззаларимнинг ўрни чиқиб қолади, деб қўрқаман...

Беихтиёр кулиб юбордим.

— Ҳазиллашяпсанми?! Шу ҳам баҳона бўлди-ю...

— Жиддий гапиряпман, — деди у. — Кийимга, айниқса, яшил кийимга ўчлигимни биласан-ку.

Ҳақиқатан, дўстим ажойиб эди. Бир-биридан гўзал кийимларини албатта яшилдан ёхуд яшилнинг бошқа бир тусидан танлар ва ҳар доим дазмолли ҳолда юрар эди.

— Хўп, майли... Ҳаётингда ҳеч масжидга бормаганмисан?

— Болалигимда, бобом билан бирга бир неча бор борганман, — дея жавоб қилди у. — Ҳар қалай, у пайтлар тиззаларим ейилишидан ҳам қўрқмаган бўлсам керак. Лекин энди масжидга боришимга кўзим етмайди.

Унинг мулоҳазалари мени ниҳоятда ҳайратда қолдирди ва бу ҳақда гап очганимга пушаймон бўлдим. Ниҳоят, қўл сиқишиб хайрлашдик.

Бу суҳбатимиздан икки ойлар ўтган эди. Унинг масжидда эканини айтишди. Дарҳол етиб бордим. Айвондаги намоз сафларининг энг олдидан топдим. Устида яна яшилликлар...

Секингина ёнига яқинлашдим ва паст овозда:

 — Ҳа, оғайни, масжидга келмоқчи эмасдинг? — дедим.

Лом-мим демади. Чунки... мусалло тоши устида, яшил ёпинчиқли бир тобут ичида ётарди у.

“Қалбимизнинг нури” китобидан (таржимон Абдуллоҳ Мурод Холмурод ўғли)

* * *

Uni yo‘lda uchratganimda, azon chaqirilayotgan edi.

— Yur, seni masjidga olib borayin. Bilasan, bugun juma, — dedim.

— Sen ham bilasanki, men masjidga bormayman, — dedi.

— Masjidga bormasligingni bilaman, ammo sababi nimaykin, deb ko‘p o‘ylayman.

—  O‘zim ham tushunmayman, nimagadir hech tortmaydi-da, — dedi. — Balki muhitning ta’siri bordir. Ham shimimning dazmoli buzilib, tizzalarimning o‘rni chiqib qoladi, deb qo‘rqaman...

Beixtiyor kulib yubordim.

— Hazillashyapsanmi?! Shu ham bahona bo‘ldi-yu...

— Jiddiy gapiryapman, — dedi u. — Kiyimga, ayniqsa, yashil kiyimga o‘chligimni bilasan-ku.

Haqiqatan, do‘stim ajoyib edi. Bir-biridan go‘zal kiyimlarini albatta yashildan yoxud yashilning boshqa bir tusidan tanlar va har doim dazmolli holda yurar edi.

— Xo‘p, mayli... Hayotingda hech masjidga bormaganmisan?

— Bolaligimda, bobom bilan birga bir necha bor borganman, — deya javob qildi u. — Har qalay, u paytlar tizzalarim yeyilishidan ham qo‘rqmagan bo‘lsam kerak. Lekin endi masjidga borishimga ko‘zim yetmaydi.

Uning mulohazalari meni nihoyatda hayratda qoldirdi va bu haqda gap ochganimga pushaymon bo‘ldim. Nihoyat, qo‘l siqishib xayrlashdik.

Bu suhbatimizdan ikki oylar o‘tgan edi. Uning masjidda ekanini aytishdi. Darhol yetib bordim. Ayvondagi namoz saflarining eng oldidan topdim. Ustida yana yashilliklar...

Sekingina yoniga yaqinlashdim va past ovozda:

 — Ha, og‘ayni, masjidga kelmoqchi emasding? — dedim.

Lom-mim demadi. Chunki... musallo toshi ustida, yashil yopinchiqli bir tobut ichida yotardi u.

“Qalbimizning nuri” kitobidan (tarjimon Abdulloh Murod Xolmurod o‘g‘li)

• Олдинги
• Кейинги