Пайғамбарнинг (с.а.в.) жаннатдаги ҳамроҳи

Рукн: Ибрат Чоп этилган: 29.05.2018

Профессор Муҳаммад Ротеб Набулсий ҳикоя қилади:

“Инсоннинг Аллоҳ ҳузуридаги ҳажми унинг қилган солиҳ амаличалик экан.

Бизда Шом (Дамашқ)да «суқ саружа» деб номланган маҳалла бор. Шунингдек «жомеъ ал-вард» номли машҳур масжид мавжуд. Ва шу масжиднинг хатиби бор. Ҳикояга эса анча бўлган.

Мана шу хатиб тушида Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламни кўрибди. Саҳоватли набий хатибга "фалончи қўшнингизга бориб айтинг, у менинг жаннатдаги ҳамроҳимдир" дебдилар. Хатиб эса бундан таъсирланиб озор чекди. Чунки унинг шаҳодатлари бор, илмли, ақл идрокли, Қуръони каримдан, тажвиддан илм олган.

Унинг қўшниси эса оддийгина баққол. Ёғ сотувчиси бўлган. Шундан ҳалиги хатиб хавотирга тушиб қўшниси томон йўл олибди. Унинг эшигини тақиллатар экан шундай дебди: “Аллоҳга қасамки менда сизга Росулуллоҳдан хушхабар бор. Лекин Аллоҳ учун қилган амалингизни хабар этмас экансиз хушхабарни сизга айтмайман”.

Баққол қаршилик кўрсатган. Айтмайман деб қатъий туриб олган. Хатиб талаб қилавергач қўшниси мажбур сўзга кирибди.

“Мен бир аёл билан никоҳ шартномасини тузган эдим. Никоҳимизга 5 ой тўлганда унинг хомиласи тўққизинчи ойида эди. Ҳа, у зинокор эди, бола эса мендан эмасди”.

Сўзида давом этиб: “Уни талоқ этиш имкониятим бор эди ва бу адолатдан бўларди. Уни шарманда қилиш имкониятим ҳам бор эди ва бу адолатдан бўларди. Ҳукумат мен тараф, шариат мен тараф, унинг аҳли ҳам мен тараф бўлар эди, чунки қизлари зинокор. Чунки у аҳлини ҳам шарманда қилган эди. Атрофимдаги барча одамлар мен тараф бўлган бўлар эди. Лекин мен ундай қилмадим. Уни тавба қилишига ундадим”.

Вақт соати етгач, аёлнинг кўзи ёрибди. Қўшним болани ридоси остига олиб «ал-вард» масжидига борган. Имомнинг фарз намозига ният айтишини кутиб турган. Сўнгра болани эшик ортига қўйиб ўзи намозхонларга қўшилибди. Намоз тугагач гўдак йиғлай бошлаган. Унинг атрофида ҳамма намозхонлар йиғилиб ўраб олган. Қўшним эса ҳамма намозхонлар тўпланишини кутиб турган. Сўнгра ҳеч нарса бўлмагандай уларга юзланиб "тинчликми Аллоҳ хайрлик этсин, нима бўлди?", деб сўрабди. Улар унга "кел қара, бу ташландиқ бола экан" дейишибди. Шунда қўшним "уни менга беринг, мен уни ўз кафилимга оламан" дебди.

Шундай қилиб қўшним болани бутун маҳалла олдида худди ташлаб кетилган болани ўз қарамоғига олгандек бўлибди ва онасига пулини тўлабди!

Бу ҳикоя менга Аллоҳ таолонинг ушбу оятини эслатади: “Албатта, Аллоҳ адолатга ва эҳсон этишга амр этадир”.

Хайрия устун, адолат эса мажбурий. Лекин хайрия ихтиёрийдир.

У аёлни шарманда бўлишидан асради. У қатл этилиши ҳам мумкин эди. Чунки у зинокор.

У бошқа йўл тутиб, аёлни тавбага чақирди, уни солиҳа қилди, уни сатр этди ва унга ўғлини тарбия этишига ижозат берди...”

Араб тилидан умму Ясмин ва Мустафо таржимаси.

Professor Muhammad Roteb Nabulsiy hikoya qiladi:

“Insonning Alloh huzuridagi hajmi uning qilgan solih amalichalik ekan.

Bizda Shom (Damashq)da «suq saruja» deb nomlangan mahalla bor. Shuningdek «jome’ al-vard» nomli mashhur masjid mavjud. Va shu masjidning xatibi bor. Hikoyaga esa ancha bo‘lgan.

Mana shu xatib tushida Rasululloh sollallohu alayhi vasallamni ko‘ribdi. Sahovatli nabiy xatibga "falonchi qo‘shningizga borib ayting, u mening jannatdagi hamrohimdir" debdilar. Xatib esa bundan ta’sirlanib ozor chekdi. Chunki uning shahodatlari bor, ilmli, aql idrokli, Qur’oni karimdan, tajviddan ilm olgan.

Uning qo‘shnisi esa oddiygina baqqol. Yog‘ sotuvchisi bo‘lgan. Shundan haligi xatib xavotirga tushib qo‘shnisi tomon yo‘l olibdi. Uning eshigini taqillatar ekan shunday debdi: “Allohga qasamki menda sizga Rosulullohdan xushxabar bor. Lekin Alloh uchun qilgan amalingizni xabar etmas ekansiz xushxabarni sizga aytmayman”.

Baqqol qarshilik ko‘rsatgan. Aytmayman deb qat’iy turib olgan. Xatib talab qilavergach qo‘shnisi majbur so‘zga kiribdi.

“Men bir ayol bilan nikoh shartnomasini tuzgan edim. Nikohimizga 5 oy to‘lganda uning xomilasi to‘qqizinchi oyida edi. Ha, u zinokor edi, bola esa mendan emasdi”.

So‘zida davom etib: “Uni taloq etish imkoniyatim bor edi va bu adolatdan bo‘lardi. Uni sharmanda qilish imkoniyatim ham bor edi va bu adolatdan bo‘lardi. Hukumat men taraf, shariat men taraf, uning ahli ham men taraf bo‘lar edi, chunki qizlari zinokor. Chunki u ahlini ham sharmanda qilgan edi. Atrofimdagi barcha odamlar men taraf bo‘lgan bo‘lar edi. Lekin men unday qilmadim. Uni tavba qilishiga undadim”.

Vaqt soati yetgach, ayolning ko‘zi yoribdi. Qo‘shnim bolani ridosi ostiga olib «al-vard» masjidiga borgan. Imomning farz namoziga niyat aytishini kutib turgan. So‘ngra bolani eshik ortiga qo‘yib o‘zi namozxonlarga qo‘shilibdi. Namoz tugagach go‘dak yig‘lay boshlagan. Uning atrofida hamma namozxonlar yig‘ilib o‘rab olgan. Qo‘shnim esa hamma namozxonlar to‘planishini kutib turgan. So‘ngra hech narsa bo‘lmaganday ularga yuzlanib "tinchlikmi Alloh xayrlik etsin, nima bo‘ldi?", deb so‘rabdi. Ular unga "kel qara, bu tashlandiq bola ekan" deyishibdi. Shunda qo‘shnim "uni menga bering, men uni o‘z kafilimga olaman" debdi.

Shunday qilib qo‘shnim bolani butun mahalla oldida xuddi tashlab ketilgan bolani o‘z qaramog‘iga olgandek bo‘libdi va onasiga pulini to‘labdi!

Bu hikoya menga Alloh taoloning ushbu oyatini eslatadi: “Albatta, Alloh adolatga va ehson etishga amr etadir”.

Xayriya ustun, adolat esa majburiy. Lekin xayriya ixtiyoriydir.

U ayolni sharmanda bo‘lishidan asradi. U qatl etilishi ham mumkin edi. Chunki u zinokor.

U boshqa yo‘l tutib, ayolni tavbaga chaqirdi, uni soliha qildi, uni satr etdi va unga o‘g‘lini tarbiya etishiga ijozat berdi...”

Arab tilidan ummu Yasmin va Mustafo tarjimasi.