Энг гўзал рўё

Рукн: Ибрат Чоп этилган: 12.07.2016

“Энг ибратли ҳаётий ҳикоялар” танловига

2012 йил. Шаъбон ойи. Бароат кечасида саловатлар ўқишим керак, деб жуда кўп тайёргарлик қилиб юрган эдим.

Ўзга юртда бўлганлигим боис қўлимда етарлича саловатлар йўқ, интернетдан араб тилида ёзилган саловатларни жуда кўп излагандим. Тўрт ёки беш кун давомида соатлаб интернетда ўтириб, бир қанча саловатларни тўпладим. Саловатларнинг маъноси шундай гўзал эдики, ўқилганда қалбнинг туб-тубига сингиб, инсон руҳига ўзгача ҳаловат бағишлар эди.

Умр йўлдошим ҳам араб тилини аъло даражада билганликлари боис ҳар куни ишдан келишларини пойлаб ўтирар эдим. Араб тилида баъзи ҳаракатсиз ёзилган сўзларни ўқий олмасдим, умр йўлдошим менга қарашиб юборар эдилар. Шундай қилиб саловатларни хатосиз, тўғри ўқишга ҳаракат қилдим.

Ва ниҳоят мен «Бароат» кечасига тайёр эдим. Энди тезроқ шу кеча келса-ю, мен тўйиб-тўйиб тўплаган ва биридан-бири гўзал бўлган саловатларимни Набийимиз ва ҳабибимиз Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи васаллам учун завқланиб ўқишни кутардим.

Ўша кунлари умр йўлдошим машина олиш арафасида юрган эдилар. Ҳар куни интернетдан нархлари маъқул бўлган машиналарни биргалашиб томоша қилардик, маъқул келганига хўжайиним қўнғироқ қилиб, бориб кўриб келардилар. Шу орада хўжайнимга бир машина ёққандек бўлди. Нархиям маъқул. Менга “кел иккимиз бир истихора қилиб кўрамиз” деб қолдилар.

Ўша кунлари машинага алданиб қолдимми, чалғидимми, билмадим «Бароат» кечасини қандай қилиб ўтказиб юборганимни сезмай ҳам қолибман. Мени ғафлат тутиб, шунча кун кутиб юрган муборак «Бароат» кечасини ўтказиб юборганимни билмай қолибман.

Шаъбон ойининг 15-кунидамиз. Аср вақти. Мен ҳали ҳануз ғафлатда. Намозимни ўқиб, билган саловатларимни айта бошладим. Бирдан ёдимга бугунги кун Шаъбон ойининг 15-куни эканлиги ёдимга тушиб қолди.

“Эй Аллоҳ, наҳотки муборак кечани ўтказиб юборган бўлсам”, деб юрагим сиқилди. “Эссиз, шунча кўрган тайёргарликларим”, деб ўзимдан хафа бўлиб кетдим. Сўнгра маҳзун ҳолатда саловатлар ёзилган дафтаримни олиб, ҳечдан кўра кеч деб бирин-кетин бор овозим билан ўқий бошладим. Шу зайлда то уларни ўқиб тугатгунимга қадар чамамда икки соатча вақт ўтди.

Кўнглим сал тинчигандай бўлди. Аммо... Вақтида ўқий олмаганим учун ич-ичимдан ҳали ҳануз ҳафа эдим.

Шу тун бир туш кўрдим.

Тушимда оломоннинг “ана Расулуллоҳ, Расулуллоҳ келяптилар” деган овозларни эшитиб қолдим. Одамларнинг овозидан улар анча-мунча эди, лекин оломоннинг ўзини кўрмадим. Барибир ҳозир югуриб борсам ҳам бу оломон орасидан Расулуллоҳни кўра олмайман, деб турганимда саловатли, жуда ҳам келишган ва гўзалликда тенги йўқ Расулуллоҳ уруш кийимида катта-катта ва шахдам қадам ташлаб келаётганларини кўрдим. Ул зот пастқамгина бир уйчага кириб, кийимларини ўзгартириб чиқдилар. Уйларининг ён деворида экилган гулларми ёки райҳон бўлдими билмадим, ана шуларни теша билан тагини юмшатишга киришиб кетдилар. Мен уларнинг ёнларига яқинлашиб:

“Салом бердим ва сиз чиндан ҳам Набийуллоҳмисиз” деб сўрадим.

Улар менга қараб илиқ табассум билан “ҳа” дегандек бошларини қимирлатдилар. Кейин мен яна савол бердим:

“Сизни «Эй Набийуллоҳ» деб чақирсам бўладими?” деб сўрадим. Улар яна илиқ табассум билан “ҳа” дегандай бўлиб, бошларини қимирлатдилар. Кейин мен уларга ҳалақит қилмаслик учун сал четроқ турдим ва чексиз саҳролар томон қараб турганимда Набийуллоҳ ўринларидан туриб олдимга келдилар. Шунда мен уларга дедим:

“Эй Набийуллоҳ, мен сизни жуда ҳам яхши кўраман” деб айтдим.

Улар ҳам чексиз саҳро томон боқиб, менга шундай дедилар:

“Мен ҳам сизни анча йиллардан бери яхши кўраман” деб айтдилар.

Мен бу сўзларни ўзларидан эшитганим боис жудаям қувониб кетдим.

Сўнгра нимаям бўлди-ю, уйга кетдим. Эртаси куни кайфиятим ҳам жуда аъло эди. Ўзимга кўйлак харид қилиш учун кичкинагина бозорга бордим. Бозорда сотувчилар шунчалар кам эдики, ҳеч биридан ўзимга ёқадиган бирон бир кўйлак топа олмадим. Шунда мажбуран бир кўйлакни олмоқчи бўлиб ушлаб турсам, узоқдан бир қиз қўлларида бир даста гулларни ушлаб олиб, мен томон кулиб келаётганларини кўриб қолдим.

Яқинлашиб менга дедилар:

“Сизни изламаган жойим қолмади. Кеча дадам билан гаплашган экансиз. Сиз учун жудаям хурсандман. Мана бу гуллар сиз учун” деб менга ҳар-хил рангли лола гулдастани тутқаздилар. Шунда билдимки, бу қиз Расулуллоҳнинг қизлари Фотима онамиз эканлар.

Мени яна гапга тутиб:

“Бу ерларда нималар қилиб юрибсиз?”, деб сўрадилар.

Мен кулиб:

“Ўзимга кўйлак харид қилмоқчи бўлиб турган эдим”, дедим.

Кейин улар:

“Бу ердан олманг, мен сизга ўзимнинг кўйлагимни ҳадя қиламан”, деб оппоқ ва майин матодан тикилган кўйлакларини менга совға қилдилар. Кўйлакни қўлларим билан ушлаб силар эканман, ундаги майинликни ва оппоқ нақшларини таърифлашга тил ожиз эди. Кўйлакка ҳавас билан қараб, қўлларим билан силадим. Чунки бундай майин ва гўзал матони умрим бино бўлиб ҳали кўрмаган эдим. Менинг ўша пайтдаги хурсандлигимни ҳеч қачон шарҳлаб бера олмасам керак. Ўша ерда туриб тинмай йиғлабман. Фотима онамизга қараб:

“Раҳмат сизга, каттакон раҳмат. Мен бу кўйлакни киймайман, балки кафанлигимга асраб қўяман. Бу менинг кафанлигим бўлади, энди менинг кафанлигим бор”, деб уйимга хурсандлигимдан йиғлаб-йиғлаб қайтибман. Уйим ҳам ўша даврдаги пастқам уйларга ўхшаган эски уйлардан бири экан. Ўша ерга кириб таом ҳозирлай бошлабман. Шунда кўчадан яна оломон товушини эшитиб қолдим. Оломон «ё Расулуллоҳ, ё Расулуллоҳ» дея қичқиришар эди. Уйимдан ўқдек югуриб, отилиб чиқибман. Қарасам оппоқ нурли тўн кийган ва оппоқ нурли рўмолни бошларига ташлаб қўйган ва юзлари мунаввар бўлиб турган Расулуллоҳ аравада одамларга нимадир тарқатаётган эканлар. Мен ҳам олдиларига югуриб бориб “менга ҳам беринг” деб айтдим. Улар менга “афсус, бошқа қолмадику” деб айтдилар. Кейин менинг маҳзун чеҳрамни кўриб:

“Ҳозир, ўзим аравага чиқиб қарайман”, деб араванинг энг орқа ва энг сўнгги томонидан бир нарсани олиб тушдилар. Қарасам мунаввар қўлларида оппоққина коптокдек келадиган юм-юмалоқ нурли бир нарсани менга узатдилар. Мен уни олиб уларга “бу нима?” деб сўрасам, улар “бу хайрлик, у фақат сиз учун. Ўзиям энг сўнггиси қолган экан”, деб айтдилар.

Эй Аллоҳ, бу қандайин ҳам гўзал туш бўлди. Уйғонганимдан сўнг ўзимни боса олмай тинмай йиғлабман.

Сўнгра кеча ўқиган саловатларим ёдимга тушди. Саловатларимни кеч ўқиганим боис хайрликнинг энг сўнггисига илинган эканман, деб ўзим учун ибрат олдим ва алҳамдулиллаҳи Роббил аламийн, менга ҳам хайрлик насиб этганидан жуда ҳам мамнун бўлдим.

Замира Ибраҳимова

* * *

2012 yil. Sha’bon oyi. Baroat kechasida salovatlar o‘qishim kerak, deb juda ko‘p tayyorgarlik qilib yurgan edim.

O‘zga yurtda bo‘lganligim bois qo‘limda yetarlicha salovatlar yo‘q, internetdan arab tilida yozilgan salovatlarni juda ko‘p izlagandim. To‘rt yoki besh kun davomida soatlab internetda o‘tirib, bir qancha salovatlarni to‘pladim. Salovatlarning ma’nosi shunday go‘zal ediki, o‘qilganda qalbning tub-tubiga singib, inson ruhiga o‘zgacha halovat bag‘ishlar edi.

Umr yo‘ldoshim ham arab tilini a’lo darajada bilganliklari bois har kuni ishdan kelishlarini poylab o‘tirar edim. Arab tilida ba’zi harakatsiz yozilgan so‘zlarni o‘qiy olmasdim, umr yo‘ldoshim menga qarashib yuborar edilar. Shunday qilib salovatlarni xatosiz, to‘g‘ri o‘qishga harakat qildim.

Va nihoyat men «Baroat» kechasiga tayyor edim. Endi tezroq shu kecha kelsa-yu, men to‘yib-to‘yib to‘plagan va biridan-biri go‘zal bo‘lgan salovatlarimni Nabiyimiz va habibimiz Muhammad sollallohu alayhi vasallam uchun zavqlanib o‘qishni kutardim.

O‘sha kunlari umr yo‘ldoshim mashina olish arafasida yurgan edilar. Har kuni internetdan narxlari ma’qul bo‘lgan mashinalarni birgalashib tomosha qilardik, ma’qul kelganiga xo‘jayinim qo‘ng‘iroq qilib, borib ko‘rib kelardilar. Shu orada xo‘jaynimga bir mashina yoqqandek bo‘ldi. Narxiyam ma’qul. Menga “kel ikkimiz bir istixora qilib ko‘ramiz” deb qoldilar.

O‘sha kunlari mashinaga aldanib qoldimmi, chalg‘idimmi, bilmadim «Baroat» kechasini qanday qilib o‘tkazib yuborganimni sezmay ham qolibman. Meni g‘aflat tutib, shuncha kun kutib yurgan muborak «Baroat» kechasini o‘tkazib yuborganimni bilmay qolibman.

Sha’bon oyining 15-kunidamiz. Asr vaqti. Men hali hanuz g‘aflatda. Namozimni o‘qib, bilgan salovatlarimni ayta boshladim. Birdan yodimga bugungi kun Sha’bon oyining 15-kuni ekanligi yodimga tushib qoldi.

“Ey Alloh, nahotki muborak kechani o‘tkazib yuborgan bo‘lsam”, deb yuragim siqildi. “Essiz, shuncha ko‘rgan tayyorgarliklarim”, deb o‘zimdan xafa bo‘lib ketdim. So‘ngra mahzun holatda salovatlar yozilgan daftarimni olib, hechdan ko‘ra kech deb birin-ketin bor ovozim bilan o‘qiy boshladim. Shu zaylda to ularni o‘qib tugatgunimga qadar chamamda ikki soatcha vaqt o‘tdi.

Ko‘nglim sal tinchiganday bo‘ldi. Ammo... Vaqtida o‘qiy olmaganim uchun ich-ichimdan hali hanuz hafa edim.

Shu tun bir tush ko‘rdim.

Tushimda olomonning “ana Rasululloh, Rasululloh kelyaptilar” degan ovozlarni eshitib qoldim. Odamlarning ovozidan ular ancha-muncha edi, lekin olomonning o‘zini ko‘rmadim. Baribir hozir yugurib borsam ham bu olomon orasidan Rasulullohni ko‘ra olmayman, deb turganimda salovatli, juda ham kelishgan va go‘zallikda tengi yo‘q Rasululloh urush kiyimida katta-katta va shaxdam qadam tashlab kelayotganlarini ko‘rdim. Ul zot pastqamgina bir uychaga kirib, kiyimlarini o‘zgartirib chiqdilar. Uylarining yon devorida ekilgan gullarmi yoki rayhon bo‘ldimi bilmadim, ana shularni tesha bilan tagini yumshatishga kirishib ketdilar. Men ularning yonlariga yaqinlashib:

“Salom berdim va siz chindan ham Nabiyullohmisiz” deb so‘radim.

Ular menga qarab iliq tabassum bilan “ha” degandek boshlarini qimirlatdilar. Keyin men yana savol berdim:

“Sizni «Ey Nabiyulloh» deb chaqirsam bo‘ladimi?” deb so‘radim. Ular yana iliq tabassum bilan “ha” deganday bo‘lib, boshlarini qimirlatdilar. Keyin men ularga halaqit qilmaslik uchun sal chetroq turdim va cheksiz sahrolar tomon qarab turganimda Nabiyulloh o‘rinlaridan turib oldimga keldilar. Shunda men ularga dedim:

“Ey Nabiyulloh, men sizni juda ham yaxshi ko‘raman” deb aytdim.

Ular ham cheksiz sahro tomon boqib, menga shunday dedilar:

“Men ham sizni ancha yillardan beri yaxshi ko‘raman” deb aytdilar.

Men bu so‘zlarni o‘zlaridan eshitganim bois judayam quvonib ketdim.

So‘ngra nimayam bo‘ldi-yu, uyga ketdim. Ertasi kuni kayfiyatim ham juda a’lo edi. O‘zimga ko‘ylak xarid qilish uchun kichkinagina bozorga bordim. Bozorda sotuvchilar shunchalar kam ediki, hech biridan o‘zimga yoqadigan biron bir ko‘ylak topa olmadim. Shunda majburan bir ko‘ylakni olmoqchi bo‘lib ushlab tursam, uzoqdan bir qiz qo‘llarida bir dasta gullarni ushlab olib, men tomon kulib kelayotganlarini ko‘rib qoldim.

Yaqinlashib menga dedilar:

“Sizni izlamagan joyim qolmadi. Kecha dadam bilan gaplashgan ekansiz. Siz uchun judayam xursandman. Mana bu gullar siz uchun” deb menga har-xil rangli lola guldastani tutqazdilar. Shunda bildimki, bu qiz Rasulullohning qizlari Fotima onamiz ekanlar.

Meni yana gapga tutib:

“Bu yerlarda nimalar qilib yuribsiz?”, deb so‘radilar.

Men kulib:

“O‘zimga ko‘ylak xarid qilmoqchi bo‘lib turgan edim”, dedim.

Keyin ular:

“Bu yerdan olmang, men sizga o‘zimning ko‘ylagimni hadya qilaman”, deb oppoq va mayin matodan tikilgan ko‘ylaklarini menga sovg‘a qildilar. Ko‘ylakni qo‘llarim bilan ushlab silar ekanman, undagi mayinlikni va oppoq naqshlarini ta’riflashga til ojiz edi. Ko‘ylakka havas bilan qarab, qo‘llarim bilan siladim. Chunki bunday mayin va go‘zal matoni umrim bino bo‘lib hali ko‘rmagan edim. Mening o‘sha paytdagi xursandligimni hech qachon sharhlab bera olmasam kerak. O‘sha yerda turib tinmay yig‘labman. Fotima onamizga qarab:

“Rahmat sizga, kattakon rahmat. Men bu ko‘ylakni kiymayman, balki kafanligimga asrab qo‘yaman. Bu mening kafanligim bo‘ladi, endi mening kafanligim bor”, deb uyimga xursandligimdan yig‘lab-yig‘lab qaytibman. Uyim ham o‘sha davrdagi pastqam uylarga o‘xshagan eski uylardan biri ekan. O‘sha yerga kirib taom hozirlay boshlabman. Shunda ko‘chadan yana olomon tovushini eshitib qoldim. Olomon «yo Rasululloh, yo Rasululloh» deya qichqirishar edi. Uyimdan o‘qdek yugurib, otilib chiqibman. Qarasam oppoq nurli to‘n kiygan va oppoq nurli ro‘molni boshlariga tashlab qo‘ygan va yuzlari munavvar bo‘lib turgan Rasululloh aravada odamlarga nimadir tarqatayotgan ekanlar. Men ham oldilariga yugurib borib “menga ham bering” deb aytdim. Ular menga “afsus, boshqa qolmadiku” deb aytdilar. Keyin mening mahzun chehramni ko‘rib:

“Hozir, o‘zim aravaga chiqib qarayman”, deb aravaning eng orqa va eng so‘nggi tomonidan bir narsani olib tushdilar. Qarasam munavvar qo‘llarida oppoqqina koptokdek keladigan yum-yumaloq nurli bir narsani menga uzatdilar. Men uni olib ularga “bu nima?” deb so‘rasam, ular “bu xayrlik, u faqat siz uchun. O‘ziyam eng so‘nggisi qolgan ekan”, deb aytdilar.

Ey Alloh, bu qandayin ham go‘zal tush bo‘ldi. Uyg‘onganimdan so‘ng o‘zimni bosa olmay tinmay yig‘labman.

So‘ngra kecha o‘qigan salovatlarim yodimga tushdi. Salovatlarimni kech o‘qiganim bois xayrlikning eng so‘nggisiga ilingan ekanman, deb o‘zim uchun ibrat oldim va alhamdulillahi Robbil alamiyn, menga ham xayrlik nasib etganidan juda ham mamnun bo‘ldim.

Zamira Ibrahimova